15 september 2022. Orvelte maakt melancholiek

Jetje aan het woord

Vandaag hang ik de toerist uit in een stukje verloren gegane glorie in Drenthe, waar ik al eens eerder was geweest onder heel andere omstandigheden. Toerisme is mooi, maar het is ook niet alles. De vernietigingskracht van het toerisme is heel groot, zoals vele plaatsen en steden hebben ondervonden.

En ik ga op bezoek bij iemand uit de kunstwereld die ik al heel lang ken, namelijk Marijke Bannink uit Noordwijk. Het was leuk om elkaar weer eens te zien.

Jullie Jetje

Samenvatting van vandaag

		Als het toerisme toeslaat is dat niet altijd direct een verbetering;
		Marijke Bannink is nog een kunstenares die eens iets anders durft te proberen en daar is ze vrij uniek in;
		Waar staat Drenthe nog meer bekend om? Om de hunebedden natuurlijk. Dus heb ik er maar eens een paar opgezocht.

Drenthe, de provincie van het ultieme platteland

Drenthe is voor veel Nederlanders de provincie die model staat voor een landelijk karakter en vooral veel rust. Een provincie van uitgestrekte heidevelden en andere natuurgebieden. En veel kleine dorpen, die ook vaak nog de rust van vroeger uitstralen.

Het is dan ook een ideale provincie voor mensen die van rust houden en daar van kunnen genieten. Ik ben in de loop van de jaren een aantal keren in Drenthe geweest. En een aantal jaren geleden werd ik gewezen op Orvelte, een klein typisch Drents brinkdorpje waar het oude en authentieke karakter uitstekend bewaard gebleven was. Ik ben er in de jaren negentig geweest en heb er toen met plezier gezien hoe het dorp inderdaad de oude geest had weten te bewaren. Je auto zette je ergens langs de kant van de weg en je wandelde in een half uurtje langs de in prima staat gebleven boerenhoeves, die volop in bedrijf waren. Je was voor je gevoel echt in het Drenthe van Bartje. Je zou bijna trek in bruine bonen gekregen hebben.

Kijk, ik heb er nog twee, inmiddels al aardig verkleurde en in kwaliteit teruggelopen foto's van.

Orvelte in 1992, een typisch dorp uit Drenthe in die tijd

Twee keer Orvelte, een aardig tijdje terug, waarschijnlijk in 1992

En toen ik afgelopen zomer een paar dagen in de buurt logeerde, was het niet onlogisch om weer eens een keertje in Orvelte langs te gaan. En dan wordt je onmiskenbaar aan het feit herinnerd dat de tijd niet heeft stilgestaan. Een leger aan borden als je Orvelte nadert met de auto, geeft je nu de mogelijkheid om te parkeren op P1 tot en met P-zoveel. En daar aangekomen staat er een bord dat je kenteken automatisch wordt vastgelegd om je parkeertijd te meten en dat je korting krijgt op je parkeerkosten als je daarna met de speciale "Orvelte-parkeer-app" via Ideal betaalt. Om even het bekende liedje "Het dorp" van Wim Sonneveld te citeren: "Het is de nieuwe tijd. Net wat u zegt". Overigens werkte de parkeerapp niet wegens gebrek aan mobiel bereik tot grote en luide ergernis van de mensen die korting wilden. Maar dat even terzijde.

www.jetjesdag.nl | Model Henriëtte Sibie | Nicolaas/S fotografie | Orvelte vandaag de dag |

Éénmaal in het dorp blijkt hier niet meer de boer, maar de toerist de dienst uit te maken. Van het boerenbedrijf lijkt niet veel meer over. De toeristenwinkels maken de dienst uit. Zelfs de lucht was bezwangerd van een soort baklucht. De patat was niet ver weg. Met als hoogtepunt de speciale toeristenmarkt. Waar ik natuurlijk wel even rond wilde kijken, want ik was er nu toch.

Maar de unieke sfeer in het boerendorp van al die jaren geleden was weg. Totaal weg. Natuurlijk zal de bevolking er nu misschien meer aan het toerisme verdienen dan het inkomen dat men destijds binnenhaalde. Maar ergens is er veel moois en unieks verloren gegaan. Iets wat waarschijnlijk ook nooit meer terugkomt.

Als je vooral de herinnering aan toen en hoe mooi het toen was, vast zou willen houden, zou je eigenlijk niet meer naar Orvelte toe moeten gaan.

De nieuwe tijd maakt je melancholiek, om nog eens Wim Sonneveld aan te halen.

Haiku van de dag

Op bezoek bij Marijke Bannink in Noordwijk

Het is al een heel tijdje geleden, zeker een jaar of 15, dat ik voor het eerst als model bij Marijke Bannink kwam. Ze was toen vrij recent begonnen met het geven van allerlei lessen, waaronder het tekenen naar levend model. En om aan dat model te komen had ze een advertentie geplaatst in een regionale krant, waar ik op gereageerd heb. Het klikte goed en sinds die tijd kwam ik er regelmatig.

Dit vogeltje heeft het gehad. Marijke schildert meestal een lange tijd volgens een bepaald thema en dat is in de coronatijd vooral "vogelnestjes, eieren en vogels" geweest. Dit dode vogeltje is dan meer een soort afsluiter van dat thema.

Eerst kwam ik bij Marijke thuis op zolder. waar ze les gaf. Dat soort les bij mensen aan huis zie je wel vaker. Het voordeel van dat soort kleinschalige cursusruimtes is vaak toch wel, dat het allemaal een stuk persoonlijker is. En dat komt dan de kwaliteit van het lesgeven beslist ten goede. Ik kwam ook wel eens bij hele grote groepen, soms meer dan 20 man en dat is toch heel anders. Maar goed, dit ging prima.

Een fraai stilleven, weer eens wat anders weergegeven dan je meestal bij stillevens ziet

Later verhuisde Marijke naar het zogenaamde TPO gebouw en toen dat een andere bestemming kreeg, kwam de huidige locatie in zicht, het souterrain van het vroegere Achmea gebouw, waar ook nog enkele andere kunstenaars een ruimte huren. En sinds die tijd heeft ze daar een prachtige, lichte ruimte ter beschikking waar het goed werken is. Een ruimte die met van alles en nog wat aangekleed is. Als je een onderwerp zoekt om te tekenen of te schilderen zul je nooit lang hoeven te zoeken.

Er is veel aanwezig en te zien in het atelier van Marijke

Wat mij bij Marijke altijd erg aansprak was, dat ze eens iets anders uit durfde te proberen dan de klassieke aanpak. Dat kom je als model hoogst zelden tegen. De les-aanpak lijkt sinds de klassen van Rembrandt van Rijn niet veel meer veranderd en voor veel kunstenaars moet dat vooral zo blijven. Maar Marijke organiseerde destijds speciale tekensessies op de zondagochtend onder de naam "Kunst en koffie" die voor iedereen die maar belangstelling had voor kunst, open stonden. En voor de liefhebbers was er een gekleed model aanwezig. Het was een heel leuk initiatief waar de omgeving helaas nog wat aan moest wennen.

Hier zien we de vogeltjes , de nestjes en de eieren. En let op het boek met de dame met de hoed. Puur toeval dat het daar staat, maar dat boek gaat de komende tijd bij mij nog een rol spelen

Zoals overal heeft Corona de afgelopen jaren roet in het eten gegooid, ook waar het tekenen naar model betrof. Maar het komend seizoen ziet er wat dat betreft op dit moment nog goed uit. En als de overheid niet in paniek raakt, is er deze winter met een beetje geluk weer een normaal tekenseizoen mogelijk.

Nog een leuk portret samen

Het was leuk weer eens even op het atelier van Marijke rond te neuzen en ik zal haar beslist ook in ons werk wel weer eens tegen het lijf lopen. De volgende modeltekensessies staan al weer gepland.

Herinner je je deze nog?

Het 112 nummer is het onderwerp op Jetje's dag van de herinnering van vandaag. En dat nummer is niet meer weg te denken. Reden voor Jetje's dag om er eens aandacht aan te schenken met spectaculaire beelden van de inzet van een traumahelikopter, gefotografeerd onder mijn balkon en een alles verwoestende brand in een gebouw van de Technische Universiteit in Delft waar ik net toevallig tegenover aan het poseren was.

www.jetjesdag.nl | Nicolaas/S fotografie | Traumaheli |

Drentser dan het hunebed bestaat niet

Een echte randstedeling die aan de provincie Drenthe denkt, krijgt direct associaties met het hunebed. Op de lagere school was dat iets dat in de eerste geschiedenisles er in gestampt werd. Het hunebed zat nog ergens vóór de Batavieren die bij Lobith de Rijn af kwamen varen om zich hier te vestigen. Gelukkig voor hen had je toen nog geen immigratiedienst en IND dus ze konden zo door. Maar terug naar die hunebedbouwers. Je kreeg er als kind allerlei gedachten bij en voor je gevoel was er ergens in Nederland een gebied dat echt nokvol met enorme keien lag, die daar door dappere krijgers tussen hun gevechten met mammoeten en sabeltandtijgers door, waren neergelegd.

Nou ja, hoe het er toen uit zag is niet meer te controleren, want de hunebedbouwers maakten nog geen selfies en vlogs van het bouwen van hun voor die tijd vernuftige constructies. Dus we moeten het doen met de restanten die nog hier en daar in het landschap liggen en de rest er maar bij denken.

Overigens best intrigerend hoe men dat zonder kraanverhuurbedrijf voor elkaar gekregen heeft. Want er liggen aardige moppen steen tussen.

www.jetjesdag.nl | Nicolaas/S fotografie | Hunebedden in Drenthe

Morgen gaan we verder rondkijken in Drenthe. Je bent tenslotte op vakantie geweest of je bent dat niet, nietwaar?

Colofon

Jetje's dag verschijnt in principe elke werkdag. Deze publicatie wordt uitgegeven door Henriëtte Sibie samen met Team Jetje, het team dat haar ondersteunt. Het team bestaat uit een wisselend aantal medewerkers. Team Jetje is inmiddels ook in te zetten voor ander schrijf- en fotografiewerk, waar bijvoorbeeld een regionale krant al gebruik van maakt. Voorwaarde is wel dat je in de kunst of de fotografie bezig bent.

Bijdragen

Mocht je ook eens een bijdrage aan Jetje's dag willen leveren, dan is dat altijd mogelijk. Er zijn geen kosten aan plaatsing verbonden, maar er is ook geen sprake van een vergoeding. Het geeft jouw werk wel een leuke exposure. Want dit weblog wordt goed gelezen. Een verwijzing naar je eigen website, weblog, Facebookpagina en vergelijkbaar is altijd toegestaan maar liever geen affiliate links.

Bij belangstelling of vragen kun je altijd contact met me opnemen en dan kijk ik graag samen met jou wat er mogelijk is. En dat is wat mij betreft best veel.