2 november 2022. Clownsdag

Jetje aan het woord

Goedemorgen allemaal op deze fleurige dag

Gisteren was het zwart wat de klok sloeg. Compleet met halters. Maar ook in het zwart moet je natuurlijk wel in vorm weten te blijven. Maar laten we vandaag weer eens wat kleur toevoegen.

Ik ben weer in mijn kledingkast gedoken en heb weer eens een wat gekleurder ensemble samengesteld. Echt zo'n ensemble dat mij dan weer vrolijk maakt.

Volgens sommige volgers ben ik een soort clown. Geweldig vind ik dat. Een clown maakt mensen blij en aan het lachen. Geweldig toch? Dat is één van de doelen van mijn paradijsvogelproject. Dus als ik een clown wordt genoemd, is dat voor mij een teken dat ik op de goede weg ben.

Nou, tijd dan maar voor nog een paar foto's van clown Henriëtte.

Jullie Jetje

Samenvatting van vandaag

		Jetje werd als clown gezien. Wat een compliment. Daar word ik blij van;
		Na het zwart van gisteren is het vandaag weer tijd voor een beetje kleur;
		We zijn alweer in de buurt van Zeeland. Maar Goedereede is nog net Zuid Holland.

Vrolijkheid staat weer voorop

Vandaag maar weer eens de kledingkast overhoop gehaald. Gisteren hielden we het stijlvol. Dus volop reden om dat stijlvolle vandaag maar weer eens helemaal los te laten! Lekker blauw en rood. Dat geeft een stevig contrast ook. Daar gaan we dan:

Haiku van de dag

Effectenbeurs, beursplein 5, Amsterdam

Stilte!

"Soms heeft iedereen wel eens die behoefte aan stilte. Bijvoorbeeld om het hoofd tot rust te laten komen, of om geconcentreerd te kunnen werken. Niets is vervelender dan steeds gestoord te worden," bedacht Johan. En als ZZP'er had hij geen alternatief op een kantoor om zich terug te trekken. Nou ja, voor zover dat op een kantoor mogelijk was natuurlijk.

Het kwam vaker voor, had Johan gelezen. Veel schrijvers hadden bijvoorbeeld ergens een ruimte. De bekende schrijver Stephen King beschrijft in zijn boek "About writing" hoe hij in de vochtige kelderruimte van zijn moeder een plekje gevonden had voor zijn schrijfmachine. Want ja, die had je nog in die tijd. Zijn voornaamste bronnen van verstoring tijdens het schrijven waren de grote aantallen spinnen, die in de vochtige ruimte kennelijk een prima restaurant ontdekt hadden.

De psychiater / filosoof Carl Jung liet speciaal in de bossen van Zwitserland een ruimte maken om te kunnen werken. Deze ruimte was ver van zijn drukke praktijk in de meer bewoonde wereld en hier trok hij zich terug als hij werken wilde. De neiging om je af te zonderen om goed en vooral geconcentreerd te kunnen werken, lijkt wat dat betreft van alle plaatsen en tijden te zijn.

Dus zo gek waren die gedachten van Johan nog niet eens, zo bedacht hij ook zelf. Maar daarmee was het nog niet gerealiseerd. In een gezin met kinderen en huisdieren is altijd geluid. "Gelukkig ook maar," dacht Johan, want anders zou er wel iets goed fout zijn. En als het eigen gezin geen geluid zou produceren, dan doet de omgeving het meestal wel. Zeker als je in de buurt van een luchthaven, een drukke weg of een spoorbaan woont.

Maar waar vind je een afgesloten ruimte met weinig geluid? Er is maar één manier om dat te regelen. Die ruimte moet je eigenlijk zelf maken. Moderne bouw voorziet er al helemaal niet in. Wel zijn er kant en klare kleine werkruimtes te koop of zelf te maken die aardig aan het ideaalbeeld voldoen. Die minihuisjes (Ze worden een "pod" genoemd) zet je gewoon ergens los in de tuin. Ze kosten wel wat, maar misschien toch de moeite waard om te overwegen als het vaak voorkomt dat je in stilte en geconcentreerd thuis moet werken. Vastzetten aan de grond zal van de meeste gemeentes niet mogen. Johan zag er eigenlijk wel iets in. En dan had hij direct een stukje gras minder om te maaien. En dat is natuurlijk ook nooit weg.

Er is echter één groot nadeel. Niet iedereen heeft een tuin. Laat staan een tuin waar een mini-tuinhuisje in kan staan. Dus tot dat moment zal een echte werkruimte voor de meeste mensen wel een illusie blijven. We zullen moeten wennen aan grote hoeveelheden productiviteitsgoeroes die ons willen laten werken in geluiddichte ruimtes, maar op hetzelfde moment is het nagenoeg onmogelijk om het te realiseren.

Dus dan toch maar weer terug naar kantoor?

IJsje in jaren '50/'60

Soms denk ik wel eens terug aan mijn jeugd. Bijvoorbeeld als ik zie dat de prijs van een kilostuk kaas in 5 dagen tijd verhoogd is van €7,24 naar €7,89. Vrij onzinnige prijsverhogingen, temeer daar koeien nog altijd gras als maaltijd hebben en de groei van dat gras lijkt niet afhankelijk van oorlogen, speculanten, inflatie en dergelijke.

En dan dwalen de gedachten wel eens naar de prijzen van vroeger. Prijzen in guldens, die je dus ten opzichte van de huidige euro ook nog eens ongeveer door twee mag delen. Vorige week vertelde ik jullie over de voorloper van de automatisering, de sigarettenautomaat. Naast die winkel zat een café. Sterker nog, het is er na 60 jaar nog steeds en gek genoeg lijkt het nog nauwelijks veranderd ook.

Dat café had iets bijzonders. Ze verkochten er ook ijs. Schepijs, in een horentje. Het bestaat nog steeds. En het zal ook wel blijven, want ijs is een vrij tijdloze lekkernij, nietwaar? Alles van vroeger moet weg, tegenwoordig omdat alles wel ergens aanstootgevend is. Maar geluiden dat schepijs verdwijnen moet heeft de krant nog niet gehaald. Maar goed, ik dwaal af.

Mijn moeder gaf me op woensdagmiddag, als ik vrij van school had, één cent en daarmee kon ik dan een ijsje halen. Dat was dan een horentje met één bolletje ijs, waar je zo lang mogelijk van probeerde te doen. Had moeders een goede bui, dan werd het een ijsje van 2 cent. Dat was geen horentje, maar meer een soort bakje van koek waar twee bolletjes in konden. Duurder was er gewoon niet.

Dit soort nostalgische gedachten duidt er op dat je oud wordt, zo wordt er wel beweerd. Nou ja, dat moet dan maar. Het verleden kun je niet terughalen. Maar ja, die kalender loopt ook door. Je doet aan allebei niets, dus is het het beste om herinneringen te koesteren als curiositeit en er verder niet bij stil te staan. Maar op zich zijn de vergelijkingen die toen en nu opleveren wel eens grappig.

Herinner je je deze nog?

De dag van de thuiswerker is vandaag het onderwerp van de herinnering. Toen dit blog uitkwam zaten we nog volop in de coronacrisis. Hoewel, volgens sommigen zitten we dit nog steeds, hoewel de massa dat niet meer zo lijkt te geloven. En dus werkte Jetje thuis, omringd door apparatuur die niet altijd even goed mee lijkt te werken.

Wat gebeurt er nu weer?

Goedereede

We waren deze week al eerder in Zierikzee, in Zeeland. Nou ja, het dorpje Goedereede is nog net Zuid Holland. Het eiland Goeree-Overflakkee is nog geen Zeeland, al gaan veel mensen daar wel van uit. Het leuke is dat er net als in Zierikzee zo'n enorm grote kerk staat met een stompe toren. Het geeft echt het idee dat er een stuk van af is of dat hij nooit tot de gewenste hoogte is afgebouwd. In elk geval is Goedereede een leuk plaatsje voor een wandeling.

Morgen gaan we eens kijken op de kunstmarkt van Hillegom of daar nog wat koopjes te scoren zijn.

Colofon

Jetje's dag verschijnt in principe elke werkdag. Deze publicatie wordt uitgegeven door Henriëtte Sibie samen met Team Jetje, het team dat haar ondersteunt. Het team bestaat uit een wisselend aantal medewerkers. Team Jetje is inmiddels ook in te zetten voor ander schrijf- en fotografiewerk, waar bijvoorbeeld een regionale krant al gebruik van maakt. Voorwaarde is wel dat je in de kunst of de fotografie bezig bent.

Bijdragen

Mocht je ook eens een bijdrage aan Jetje's dag willen leveren, dan is dat altijd mogelijk. Er zijn geen kosten aan plaatsing verbonden, maar er is ook geen sprake van een vergoeding. Het geeft jouw werk wel een leuke exposure. Want dit weblog wordt goed gelezen. Een verwijzing naar je eigen website, weblog, Facebookpagina en vergelijkbaar is altijd toegestaan maar liever geen affiliate links.

Bij belangstelling of vragen kun je altijd contact met me opnemen en dan kijk ik graag samen met jou wat er mogelijk is. En dat is wat mij betreft best veel.