11 april. Jetje wil een paasboom!

		Niet iedereen is gecharmeerd van de paastak van een wilg of salix en ze lijken een beetje over hun hoogtepunt heen;
		Begrijpen we iets echt niet of willen we het niet begrijpen?;
		Doesburg is een mooi stadje aan de IJssel, ten oosten van de Veluwe.

Nou vrienden, ik heb een boom voor de Pasen

Heimwee naar de kerstboom

Kerstmis heeft als feest wel iets warms en gezelligs, zo midden in de donkerste tijd van het jaar. Vroeger was het dan ook nog koud en lag er sneeuw. Je kon schaatsen en erwtensoep gaan eten bij de eettent die op het ijs van het dichtgevroren meer stond. Maar dat is even geweest. Tegenwoordig valt de sneeuw in april. Ach, het is ook wel weer eens iets anders. Maar een vaag nostalgisch gevoel krijg ik toch wel van kerst. Misschien mag je het een soort heimwee naar de kerstdagen noemen.

www.jetjesdag.nl | Model Henriëtte Sibie | Nicolaas/S fotografie | De paasboom van Jetje |

Nog een heel ding, zo in je huiskamer

Bijvoorbeeld bij het zetten van de boom. En het uit de knoop halen van de verlichting. Elk jaar vaste prik. Jullie kennen het ongetwijfeld. Pasen heeft dat allemaal veel minder. Wat gedoe met paashazen die eieren leggen en dat soort onzin. Er is een trend geweest om met de paasdagen een salix- of wilgentak in een bloempot of een grote pot met water te zetten. Met een beetje geluk ging die ook nog uitlopen en kon je hem in het gemeenteplantsoen zetten. Of in je eigen tuin, voor zover die nog niet dichtgetegeld is. Of zijn jullie ook tegelwippers? Dat moet je tegenwoordig wel zijn als je een beetje deugen wilt.

Hij past en hij blijft staan. Dat valt me mee

Je kon zelfs al versieringen voor deze domme wilgentakken kopen. Verlichting heb ik er nooit voor gezien, maar dat zegt niets. Er zijn altijd gewetenloze fabrikanten en ik garandeer dus niet dat het niet bestaat. Maar het gebeuren met de wilgentakken lijkt over zijn hoogtepunt heen. Het is kennelijk niet zo massaal aangeslagen. Het trekt mij ook helemaal niet om zo'n stomme tak in huis te zetten.

Jetje wil een boom!!! En Jetje zal dus een boom!!!

En in een boom horen lampjes. Het voelt in elk geval al goed.

Jullie weten na 187 afleveringen van Jetje's dag natuurlijk wel, wat er voor vreemde gedachten soms door mijn hoofd spoken. En dat ik ook vrij ver ga om die gedachten werkelijkheid te laten worden. En zo ook hier. Als ik een boom wil, dan komt er gewoon een boom. Klaar. Punt. Uit.

Best wel sfeervol als de lampjes zo branden

En dus heb ik een flink geval in huis gehaald. Dit is ook nog een formaat waar je iets in kunt hangen. Ik zou er niet zelf in gaan hangen, want dat houdt de boom waarschijnlijk niet en valt hij om. Vooralsnog houd ik het bij wat mooie lampjes om er in te hangen. Ik kijk het eerst een paar dagen aan om de sfeer te proeven. Eens kijken of ik er het echte paasgevoel van krijg, net zoals ik altijd het ware kerstgevoel krijg. Mocht dat gevoel om de een of andere reden toch uitblijven, dan kijk ik in deze week wel weer verder. Als het niet bevalt zijn er misschien wel betere oplossingen te bedenken en natuurlijk ga ik die in dat geval met jullie delen. Zo ben ik tenslotte ook wel weer.

Nog eens eventjes van de andere kant bekijken

Als er nog iemand wat goede suggesties heeft om de Pasen na dit hoogstandje nog veel gezelliger te maken, dan houd ik mij natuurlijk altijd aanbevolen.

Ik ga er eens goed over nadenken. Het is in elk geval iets!

Expositie Hans Duivenvoorden

Hier snap ik helemaal niets van

"Ik begrijp het allemaal niet" is een veel gehoorde uitspraak die je op allerlei plaatsen en onder allerlei omstandigheden tegenkomt. Dan kun je je soms slecht voorstellen dat mensen het inderdaad niet begrijpen, omdat ze met andere, vaak veel lastiger onderwerpen, verder helemaal geen moeite hebben. Dus is het de vraag of mensen inderdaad zoveel moeite hebben om het echt te begrijpen, of dat ze het doodgewoon te veel moeite vinden, om het te gaan begrijpen.

Dat kan natuurlijk puur een gebrek aan interesse voor het betreffende onderwerp zijn. Dat zou kunnen en dat laat zich slecht dwingen. Dat is alleen met een heel geleidelijke kennismaking oplosbaar. En zelfs dan is succes nog steeds niet gegarandeerd. Als er geen harde voordelen voor de betrokkene zijn, dan is er niet veel enthousiasme te verwachten.

Maar vaak is het meer een kwestie dat men iets helemaal niet leest. Neem handleidingen. Wie leest die? Niemand toch? Je belt de helpdesk of je stelt je vraag aan Google. Dat wil ook je probleem nog wel eens oplossen. Het is niet voor niets, dat je een handleiding tegenwoordig op internet moet gaan zoeken. Nee, lezen doen we niet graag en niet veel meer. Het kost allemaal maar tijd. 140 tekens op social media kan nog net, maar veel meer moet het toch niet worden.

Dat niet lezen hangt waarschijnlijk samen met het niet echt nadenken over dingen. We luisteren gewoon naar de deelnemers aan een praatshow en die vertellen het ons dan wel. Die worden tenslotte betaald voor het hebben van een mening. Het hebben is voldoende. Of de politieke mening van een overbetaalde voetballer ergens op slaat is verder niet van belang. Maar wat is dan de samenhang met lezen? Als je leest moet je de samenhang van wat je leest zien te begrijpen. Hoe dikker het boek, hoe meer je in elk geval even onthouden moet om de draad in de rest van het boek niet kwijt te raken. Nou, is dat onthouden een vorm van nadenken of niet? Misschien staan er best moeilijke zaken in zo'n dik boek. Dat kost toch enorm veel energie om dat te lezen én er dan ook nog eens over na te denken? Veel te veel moeite allemaal. Nee, doe dan toch maar een talkshow.

"Ik begrijp het allemaal niet" betekent in de praktijk meestal "Ik heb helemaal geen zin om er ook maar enige moeite voor te doen".

Niet alleen begrijpen veel mensen dingen dus niet (althans volgens eigen zeggen), maar ze hebben ook een hekel aan veranderingen. Het gaat toch goed zo? Nieuwe dingen betekent meestal ook weer nieuwe dingen begrijpen. En we hebben zojuist ontdekt dat we dat nu net niet willen. Dus aan veranderingen doen we maar liever niet. Veel mensen hebben ronduit een hekel aan verandering. Verandering betekent ook andere dingen doen. Dus moeten we alles begrijpen. Want we doen al zeker geen dingen die we niet begrijpen. We kijken wel uit.

Wil je iets introduceren in je bedrijf, vereniging etc.? Dan zul je daar vaak flink voor moeten knokken wil je iets kunnen veranderen. Niemand zal zeggen dat hij of zij niet veranderen wil. Nee, men zal zeggen dat men het niet begrijpt. Dat laatste kan niemand je kwalijk nemen. Pure onwil om mee te werken wel.

Je moet in dat geval de mensen dus veel hulpmiddelen geven om jou te kunnen begrijpen. Het moeten gemakkelijk te hanteren hulpmiddelen zijn. Ook heel bekende hulpmiddelen. En ons verhaal moet duidelijke raakvlakken hebben met de huidige situatie. Is dat niet zo? Dan maak je het jezelf enorm moeilijk om ook maar iets veranderd te krijgen.

Denk bij die hulpmiddelen bijvoorbeeld aan het aanreiken van allerlei technieken om dingen gemakkelijker te doorgronden, veel vergelijkingen en metaforen gebruiken, vooral de eigen taal spreken en een community van gelijkgestemden oprichten, omdat de drempel om iets te vragen daar vaak veel lager is.

Misschien kom je dan toch ooit zo ver, dat men je echt zegt te begrijpen. Maar reken op een lange en zware opgave.

Het fietsenschuurtje van Hugo

Rustig fietsend in ijlere sferen kun je prima nadenken en dingen nog eens op je in laten werken. Uw luchtfietser mag nog wel eens graag naar politieke discussies kijken, maar dan meer als hilarisch programma. Een soort sketch van Monty Python, maar dan nog een graadje absurder. Zoals afgelopen week toen Hugo met de schoenen eens een stevige schrobbering kreeg van de oppositie. Ach, uw luchtfietser heeft altijd al met verbijstering naar deze Rotterdamse schoolmeester gekeken. De man maakt fouten, heel veel fouten. Dat is zeker. Maar de hele regering deed niet anders. En anders de Tweede kamer wel. Hugo viel alleen wat meer op.

Ministers pakken de ruimte die de Tweede kamer ze geeft. Dankzij de in beton gegoten coalitieakkoorden en de ijzeren kadaverdiscipline van de fracties, waar elke vorm van denken de kop in wordt gedrukt, is die ruimte eigenlijk gewoon wat ze zelf willen. Ze weten dat de coalitie ze altijd zal laten zitten. Alleen ministers die de eer aan zichzelf houden, wat meestal zeer in hen te prijzen is, zullen vertrekken. Van de rest komen we nooit meer af. En dat Hugo zelf op zal stappen is niet te verwachten, zolang hij zichzelf naar alle waarschijnlijkheid blijft zien als de beste politicus aller tijden. Inclusief de toekomst, uiteraard.

De hele discussie deed uw Luchtfietser denken aan de trivialiteitswet van Parkinson uit 1957. Een wet die ook wel bekend staat als "de wet van de kleur van het fietsenschuurtje", hoewel dat ook weer volgens sommigen apocrief is. De trivialiteitswet die zegt dat de hoeveelheid tijd die in vergaderingen wordt besteed aan een onderwerp, omgekeerd evenredig is met de hoeveelheid geld en complexiteit die ermee gemoeid is. Eenvoudiger geformuleerd: hoe simpeler het onderwerp, hoe meer tijd er aan verspild wordt.

En dure zaken zijn hamerstukken. Een geliefd voorbeeld is een kerncentrale. Ingewikkelde en complexe dingen, waarvan we graag zien dat ze wel goed blijven werken. Het moeilijke onderwerp gaat bijna iedereen boven de pet, dus we laten het maar met rust en vertrouwen op mensen, die het beter weten dan wij.

Nee, dan de kleur van het fietsenschuurtje. Daar hebben we allemaal wel een mening over. En die verdedigen we dan ook met verve! Iedereen heeft een mening en wil die doorgedrukt zien. En om dan terug te keren naar het debat over Hugo: We hebben een gigantisch huizenprobleem. Zeg maar gerust een woningcrisis. Er is een klimaatcrisis, een immigratiecrisis, een inflatiecrisis, volgens sommigen nog een coronacrisis, een Oekraïnecrisis en noem nog maar 25 andere dingen op die last van crisisvorming hebben. En dan zien we in de Tweede kamer de trivialiteitswet van Parkinson in volle glorie.

Er wordt 12 uur lang "gediscussieerd" op een niveau van "dat wat er gezegd is op een vergadering die op 6 februari, twee jaar geleden, om 6 minuten over half zes gehouden is op de zesde verdieping en wat dan wel het eerste woord was dat de vroegere minister van dit departement in de mond heeft genomen". Misschien geen letterlijk citaat, want uw Luchtfietser miste zijn fiets en frisse wolken en dommelde wel eens wat weg. Maar u begrijpt ongetwijfeld de bedoeling.

Misschien zou het een goed idee zijn om alle ministers en Tweede Kamerleden deze trivialiteitswet van Parkinson uit hun hoofd te laten leren.

Uw luchtfietser gaat zijn fiets maar weer eens uit zijn in zonnige neonkleuren geschilderde fietsenschuurtje halen.

Doesburg

Doesburg is een mooi stadje aan de IJssel, ten oosten van de Veluwe. Er is nog heel wat te vinden dat aan de oude glorietijd herinnert. Nu wordt veel vervangen door luxe hoogbouw met zicht op het water waar diverse partijen goed aan verdienen, maar dat de sfeer van de stad niet direct ten goede komt. Maar Doesburg is niet de enige plaats waar we dat zien gebeuren. Helaas.

In elk geval vandaag een serie foto's. Ook elders op Jetje's dag is trouwens al eens aandacht aan het leuke stadje Doesburg gegeven.

www.jetjesdag.nl | Nicolaas/S fotografie | Een wandeling in Doesburg |

Morgen ga ik beginnen met het één en ander af te plakken. Dat wordt een heel gekleef.

Colofon

Jetje's dag verschijnt in principe elke werkdag. Deze publicatie wordt uitgegeven door Henriëtte Sibie samen met Team Jetje, een ondersteunend team met een wisselend aantal medewerkers.

Bijdragen

Mocht je ook eens een bijdrage aan Jetje's dag willen leveren, dan is dat altijd mogelijk. Er zijn geen kosten aan verbonden, maar er is ook geen sprake van een vergoeding. Het geeft wel een leuke exposure want het weblog wordt goed gelezen. Een verwijzing naar je eigen website of weblog is altijd toegestaan. Affiliatelinks zijn niet toegestaan.

Bij belangstelling of vragen kun je altijd contact opnemen en dan kijken we graag samen met jou wat er mogelijk is. En dat is best veel.