26 april 2022. Jetje belaagd tijdens fotoshoot

		Teken vind je vooral in het bos en hoog nat gras. Of gewoon midden in het dorp zonder een boom in zicht. Dat kan ook;
		Taxichauffeurs behoren voor de fiscus tot de grootverdieners, maar dat blijkt niet uit hun vaste salaris;
		De wet van Parkinson is door zijn betrouwbaarheid de nachtmerrie van iedereen die verantwoordelijk is voor het maken van planningen.

Geniepige, nare insecten die gemene ziektes overbrengen

Deze week is het de week van de teek. Je weet wel, die smerige geniepige insecten die je steken en je bloed opzuigen. Vooral in bosrijk gebied en in omgevingen met hoog en vochtig gras kom je deze nare wezentjes tegen. Een beet van een teek is niet ongevaarlijk, omdat ze vervelende ziektes, zoals de ziekte van Lyme over weten te brengen.

www.jetjesdag.nl | Model Henriëtte Sibie | Nicolaas/S fotografie | Jetje wordt belaagd op fotoshoot|

Er bleek tijdens de fotoshoot iets op mijn bovenbeen gezeten te hebben? Een blaadje of zoiets? Wat zou het anders moeten zijn? Ik had niets gevoeld.

Deze week van de teek is een samenwerkingsverband van verschillende organisaties uit de landbouw en natuurbeheer. Duidelijk groeperingen met personeel dat gevaar loopt van een tekenbeet. Trouwens, teken kende ik wel uit de tijd dat ik een hond had. Huisdieren behoren tot hun voornaamste slachtoffers.

Mijn grote Golden Retriever had regelmatig teken, meestal ergens in zijn lange borstharen of tussen zijn voorpoten. Een rood knikkertje om te zien. Een minimaal insect, dat zich helemaal volgezogen had met het bloed van de hond en daardoor vele malen groter was geworden. Verwijderen van de teek was een handigheidje met een speciaal tangetje. Maar er kwam later nog een ervaring bij.

We gaan eens wat terug in de tijd. Eind oktober vorig jaar had ik een fotoshoot gedaan bij de roestige bloembol in Lisse. Ik bewerk foto's altijd iets na. Maar echt veranderingen aanbrengen doe ik nooit. Ik ben zoals ik ben en als iemand daar een probleem mee heeft, dan is dat maar zo. Dus oneffenheden, vlekjes, puistjes en dergelijke op de huid weghalen etc. begin ik niet aan. Het is op zich geen probleem, maar het is gewoon mijn stijl niet. Het is zoals het is. Klaar wat mij betreft.

En toen ik zag dat ik op sommige foto's een blaadje of zoiets op mijn been had zitten, nam ik dat voor kennisgeving aan. Ik had een dunne panty aan en daar zou het blaadje wel aan gehaakt zijn. Ik had niets gemerkt of gevoeld, dus veel bijzonders kon het niet zijn.

Een dag later had ik steeds maar last van jeuk op mijn been. En toen ik naar bed ging bleek ik meerdere rode en blauwe plekken op mijn been te hebben. Alsof ik al lopend ergens tegenaan geknald was. Gek. Middenin zat een klein wondje. Ik had geen idee wat het was en hoe ik er aan gekomen was.

De volgende dag werd de fotoshoot geplaatst op Jetje's dag . En ik zag op de onderste foto van de serie nog het "blaadje" op mijn been zitten. Hé! Dat was precies op de plek geweest, waar nu het wondje zat. Zou het iets met elkaar te maken hebben? Dus heb ik de originele foto's er bij opgezocht en ik ben ze extreem gaan vergroten.

Daar hebben we de boosdoener.

En ja hoor, als je meerdere foto's bekeek, dan zat het blaadje niet op een vaste plek. Op de eerste foto's was het er nog niet. Het verscheen later. Maar het had daarna op verschillende foto's wel een paar centimeter bewogen en was enkele keren rondgedraaid. Het was duidelijk geen blaadje. Het was één of ander levend beestje geweest. Maar wat was het?

De foto's waren inmiddels tot enkele meters uitvergroot en zelfs bij mijn kwaliteitscamera krijg je dan toch onvermijdelijk pixelvorming. Het houdt een keer op. Maar iets herkenbaar blijft het wel. De foto was goed genoeg om deze aan de Google afbeeldingenzoeker te voeren en daar hadden we de boosdoener. Het was een teek die zich aan het volzuigen was. En hij was op meerdere foto's aan het einde van de shoot te zien.

Het gekke voor mij was vooral, dat ik het insect tijdens de fotoshoot geen moment gevoeld heb. Je zou verwachten dat ze wel kriebelen of zoiets, maar dat was niet het geval. Teken schijnen een soort verdovingsmiddel in je lichaam te spuiten, voordat ze in je huid duiken. Misschien speelde de panty hierbij een rol? Maar daar had de teek dan wel dwars doorheen geprikt.

Dat in je huid duiken kun je letterlijk nemen, want een deel van het insect verdwijnt echt in je vlees, zoals op vele enge foto's op internet wel te zien is. Dus dan moest er ook een gaatje in mijn panty zitten. En inderdaad, dat zat er. Met een klein bloedplekje er om heen. Teekmans had me dwars door mijn panty heen in mijn bovenbeen gebeten.

Ik nam mij voor om naar een dokter te gaan, maar de volgende dag namen de verschijnselen al snel af. En uiteindelijk heb ik het laten zitten, omdat alle symptomen snel verdwenen. Kennelijk was deze teek niet besmet geweest. Ik heb ook er ook verder geen last meer van gehad. Kennelijk beviel mijn huid deze teek niet zo, want zij (mannetjes bijten niet,) was duidelijk al weer snel vertrokken, zonder netjes gedag te zeggen en te bedanken voor mijn afgenomen bloed.

Maar teken zitten dus bewijsbaar ook bij roestige beelden van bloembollen in een grindbak en weten vandaar op de een of andere onduidelijke manier op je bovenbeen te komen, om daar nare tekendingen te gaan doen. Teken zitten dus echt niet alleen in het natte gras en in bossen. En het dragen van iets als kousen of een panty geeft dus duidelijk ook geen enkele bescherming. Je wordt er gewoon doorheen gestoken.

Goed om te weten. Want ik vind één zo'n beet al sneaky genoeg. Dat hoeft wat mij betreft geen tweede keer. Ik ga er goed op letten.

De wet van Parkinson, de nachtmerrie van elke planner

In de managementwereld gelden een aantal wetten die iedereen wel kent, maar die uiteraard geen wetten in werkelijke zin zijn.

Een voorbeeld is de verder naamloze "Wet tot behoud van ellende" ofwel het feit dat als je een probleem oplost, er bijna altijd direct een ander probleem het gevolg van is, dat dan weer de volle aandacht gaat vragen.

Dit is uiteraard geen vaststaande en bewezen logica, maar veel mensen kennen er wel een treffend voorbeeld van. En juist dat laatste verschijnsel zorgt er voor, dat mensen het als een soort wetmatigheid gaan zien.

Zo kennen we ook de wet van Parkinson. Deze wet is bekend of liever berucht bij planners en anderen die met het meten en budgetteren van tijd bezig zijn. De wet van Parkinson stelt dat elke taak minimaal de tijd nodig heeft die er voor beschikbaar is. De exacte Engelse versie is "work expands to fill the time available for its completion". En wat zien we in de praktijk, vaak moet er op het laatste moment nog iets gedaan worden dat tegenvalt, waardoor de benodigde tijd nog meer wordt dan al begroot. Vrijwel elk project loopt daardoor uit, hoeveel tijd je er ook voor plant.

We kennen waarschijnlijk allemaal wel voorbeelden dat een klus die echt in korte tijd klaar moest, inderdaad klaar was. Echt klaar. Geen uitloop, niets. Het was kennelijk een klus waar eigenlijk onvoldoende tijd beschikbaar voor was. De wet van Parkinson blijkt in de praktijk verbluffend vaak perfect te functioneren.

Cyril Northcote Parkinson formuleerde deze op waarneming gebaseerde wet in 1958 in zijn boek Parkinson's Law: The Pursuit of Progress.

Parkinson maakte voor zijn wetten vooral gebruik van waarnemingen van de overheid. Hij nam bijvoorbeeld ook waar, dat het aantal mensen in een bureaucratie, zoals de overheid of een groot traditioneel geleid bedrijf, onafhankelijk van fluctuaties in de hoeveelheid werk, met 5-7% per jaar toeneemt, zonder dat hiervoor een logische verklaring te vinden was. Met name de groei van het aantal managers lijkt daar volgens hem verantwoordelijk voor te zijn.

Grappige fenomenen, die veel mensen toch echt wel zullen herkennen.

Taxichauffeurs in box 3

Ooit, in een grijs verleden reed uw Luchtfietser niet alleen in de hogere luchtlagen rond, maar ook in een zwaar ronkende Mercedes taxi. Met turbodiesel, zoals dat hoort in Nederland. Leuk werk als je naar de contacten met de klanten keek, een hondenbaan als je naar de arbeidsomstandigheden keek. Lange dagen voor een belachelijk uurloon. Een loon volgens CAO, maar minder dan het wettelijk minimumloon, want je werd door de werkgeversvereniging geacht veel fooien te krijgen. Kreeg je geen fooien, dan deed je je werk als chauffeur niet goed genoeg. Zo eenvoudig lag dat.

Uw Luchtfietser kwam op deze al wat verdrongen herinnering door al het gezeur in het nieuws over de compensatie van mensen met een bovengemiddeld vermogen, die jarenlang teveel belasting over dat vermogen betaald hebben. U weet wel, de bekende box3 problematiek, die de overheid jarenlang heeft laten sudderen, tot de problematiek mede dankzij de rechter over de rand van de emmer klotste. En dat allemaal dankzij een forfaitaire oplossing. Ooit door een ambtenaar bedacht, zonder juridische dekking.

Wat het verband hiervan is met het werk van de taxichauffeur? Heel simpel. Het feit dat het salaris volgens de werkgevers in de taxibranche wel aangevuld zou worden met fooien, werd door onze vrienden van de belastingdienst met luid gejuich ontvangen. Want extra inkomsten betekenen ook extra belastingen. En zeker uit al die fooien die de taxichauffeurs binnen harken als een croupier met ADHD in een casino.

De belastingdienst had duidelijk de indruk dat elke taxichauffeur een verhuisdoos in de kofferbak van de Mercedes had staan als fooienpot, die tot aan de rand gevuld was met contant geld, de fooien van die dag. Het fooiengeld klotste soms rond in de auto bij elke bocht die je nam.

Nou ja, volgens de dromen van de fiscus dan. En die fiscus wilde natuurlijk ook wel de exacte specificaties van de ontvangen bedragen. Maar in de praktijk viel dat wat tegen. Als je al eens een fooi ving als chauffeur, dan was dat maar zelden meer dan een euro. En het kwam soms voor, dat de chauffeur vergat om die euro op te geven aan de fiscus. Iedereen vergeet wel eens wat, nietwaar?

En de fiscus begreep dat knellende probleem ook. En dus kwam er een forfaitair bedrag. Iedere chauffeur kreeg op papier een aanslag van 50 euro loonbelasting per maand over de ontvangen fooien. Als je een goede maand had met veel buitenlandse toeristen die naar de Zaanse Schans wilden, dan haalde je die 50 euro wel. Maar als je uitsluitend Nederlanders reed, dan kon je het vergeten. Nederlanders haten fooien. Vooral om ze te geven. In plaats dat je salaris met fooien werd aangevuld, moest er dan dus geld bij.

Alleen hadden we het hier over beroepschauffeurs die na aftrek van een absurde pensioenpremie bij een fulltime 40-uur-per-week-job €810 netto in de maand overhielden. En niet over rijke Nederlanders met goede belastingadviseurs, die er wel voor zorgen dat de belasting binnen de perken bleef.

Zoals een belastingadviseur ooit tegen uw Luchtfietser zei: "Iedereen die meer dan 2 ton per jaar verdient en belasting betaalt, die heeft de verkeerde belastingadviseur." Een pittige uitspraak, inderdaad. Maar het klonk heel aannemelijk. De man wist waar hij het over had.

Uw luchtfietser heeft het taxiwerk maar kort gedaan. En dat voelde nog aan als veel te lang. Maar soms zijn er omstandigheden in het leven dat je eventjes tijdelijk een stapje terug moet doen.

Maar Uw luchtfietser heeft in die tijd wel een diep respect voor het vak van taxichauffeur in vaste dienst opgedaan.

Een respect dat helaas niet veel mensen met hem delen. In de lucht zijn trouwens niet veel taxi's. Alleen fietstaxi's.

Grote Berkheide

Ten zuiden van Katwijk, richting Wassenaar ligt een groot duingebied dat in elk geval op de paden toegankelijk is. Het zijn vooral meren. Die zijn ontstaan in de jaren zestig toen men de bossen die daar toen groeiden gewoon onder water zette. Zie de zwartwit foto's hieronder. Milieuzaken speelden in die tijd nog niet en het resultaat zouden we nu een milieuramp noemen.

Toen was het gewoon en niemand die er van op keek. Nu zijn de restanten van de verdronken bossen verdwenen en vrijwel niemand weet meer dat hier ooit het Parlevlietbos stond. Het Parlevlietbos was een naaldbos. Er staan nu hier en daar alleen nog wat verspreide loofbomen die later weer zijn opgeschoten.

De kleurenfoto's geven de situatie van vandaag aan. Van het water uit de jaren '60 vinden we hier en daar nog een poel en enkele grotere duinmeren. Het meeste water is al lang weer verdwenen. Met het bos.

Het is nog niet bekend, wat het morgen wordt. Er is wel iets met de datum 27 april, maar het kwartje wil nog niet vallen.

Colofon

Jetje's dag verschijnt in principe elke werkdag. Deze publicatie wordt uitgegeven door Henriëtte Sibie samen met Team Jetje, een ondersteunend team met een wisselend aantal medewerkers.

Bijdragen

Mocht je ook eens een bijdrage aan Jetje's dag willen leveren, dan is dat altijd mogelijk. Er zijn geen kosten aan verbonden, maar er is ook geen sprake van een vergoeding. Het geeft wel een leuke exposure want het weblog wordt goed gelezen. Een verwijzing naar je eigen website of weblog is altijd toegestaan. Affiliatelinks zijn niet toegestaan.

Bij belangstelling of vragen kun je altijd contact opnemen en dan kijken we graag samen met jou wat er mogelijk is. En dat is best veel.