17 november 2021. Jetje trekt ten strijde!

		Ongedierte in je planten kan lastig te bestrijden zijn en het kost soms het nodige geduld;
		Het Nederlandse poldermodel overwint uiteindelijk alle problemen;

17 november 2021. Jetje trekt ten strijde!

Het is oorlog in huize Jetje.

Moord en doodslag.

Een strijd op leven en dood.

Inderdaad, dat klinkt niet best.

En dat is het ook niet.

17 november 2021. Jetje trekt ten strijde!

Vanwege mijn verbouwing in de afgelopen zomer, had ik mijn raamkozijnen leeg moeten maken. Dat is wel nodig als de gevels er uit gaan. Dat spreekt voor zich.

Maar ja, dan zit je na terugkomst wel met kale ramen. Het tuincentrum weet raad. Tegen veel geld, want kamerplanten blijken de laatste jaren toch wel peperduur geworden te zijn. Waar die prijsstijging in zit? Geen idee. Inflatie misschien? Heffingen van de overheid? Het afbranden van de concurrentie? Grapperhaus? Corona? Joost mag het weten, maar ik schrok wel van de uiteindelijke rekening.

Reden dus te meer om deze dure kamerplanten eens stevig te gaan vertroetelen. Niets mocht hun groei en bloei nog in de weg staan. Niets was te veel om ze een fijne vertrouwde omgeving te geven waar ze zich prettig en veilig voelden. Maar zoals met alles tegenwoordig, het liep weer heel anders dan gepland. Het zal eens niet zo zijn. En dit keer was het toch echt lastig om Mark en Hugo hier de schuld van te geven.

Een week of drie geleden viel het op dat mijn miniatuur oerwoud in de vensterbank er wat somber en treurig bij stond. Hangende blaadjes en zo. Een dor blaadje naast de pot. Jullie kennen dat wel. Maar wat ik bedenkelijker vond, waren de kleine zwarte vliegjes die om de planten zoemden. Die zag ik anders nooit en wat deden die vliegende monstertjes bij mijn dure investering? Ik dacht eens terug aan mijn auto. Een paar weken geleden heb ik nog laten zien hoe ik hem onder een mengsel van kleefspul en betongruis vandaag gehaald had. Het zou toch niet??

Enig onderzoek leerde dat het helaas wel zo was. De bladluizen van de bomen op de parkeerplaats waren zich gaan verplaatsen naar een plek, waar met een gemakkelijk leven meer te halen was. En volgens hen was dat in mijn collectie nieuwe kamerplanten. Mijn planten bleken duidelijk gesmaakt te hebben. Geen wonder dat de onweersvliegjes er zo lekker omheen aan het vliegen waren. Het kwaad was geschied. De ramp had zich voltrokken.

Ik had bladluizen in mijn planten.

Aphidoidea in het Latijn.

Kleine vliegende draakjes die er plezier in hebben om mijn planten grondig te slopen.

Dus een passende outfit uit de kledingkast getrokken, "Te wapen" en "Ik val aan, volg mij" geroepen, alle planten naar de douche getransporteerd en de plantenspuit gevuld met een stevig mengsel van groene zeep, spiritus en lauwwarm kraanwater. Dat zal het ongedierte leren wie er in huize Jetje de baas is. Maar de eerste weken waren de bladluizen duidelijk aan de winnende hand. Misschien waren sommige wat blauw van de spiritus, maar zo op het oog lieten ze zich mijn bestrijdingsmiddelen goed smaken.

Vroeger had je een flitspuit en DDT. Dat was prima spul. Huismiddeltjes waar je heel goed een chemische oorlog met het ongedierte in het gebladerte uit kon vechten. Maar helaas, dat mag allemaal niet meer. Tegenwoordig zijn alleen diervriendelijke bestrijdingsmiddelen toegestaan. En met alle respect, die luizen vinden ze heerlijk. Bijna net zo lekker als mijn dure kamerplanten.

De strijd golft heen en weer. Soms lijk ik aan de winnende hand, dan hoor ik in de verte weer een vaag gelach van de bladluizen die weer een feestje in mijn "Schefflera Ar Luseana" aan het vieren zijn en die mij glashard uitlachen waar ik bij sta.

Kortom, dit gevecht is nog niet definitief in mijn voordeel beslist. Maar ik houd vol. Ik word net als iedereen in het dagelijkse leven al genoeg dwars gezeten door een stompzinnig virus, dus ik ben niet van plan om mij ook nog eens door een eskader bladluizen het leven zuur te laten maken.

Ze zijn nog niet van mij af!!!

Quote van de dag

Er zit een rooklucht aan het poldermodel

Het is een koude, gure zaterdagmiddag. Echt novemberweer. Mensen doen nog wat boodschappen of wandelen maar wat door de drukke winkelstraat. Sommigen snuiven eens extra en kijken om zich heen. Er hangt een soort brandlucht. Een vage stank van rook. Even later verschrikt plotseling het geluid van enkele brandweerauto's het altijd zo stille plaatsje. En iedereen haast zich naar het industrieterrein waar grote zwarte wolken opstijgen.

De commandant is één van de eersten die arriveert en hij roept direct versterking in. Hier is meer nodig om de grote uitslaande brand in bedwang te krijgen. En gelukkig begint de versterking van andere korpsen en brandweerposten al snel op gang te komen. Iedereen die aankomt meldt zich direct bij de commandant. Dat moet ook wel, want de brand lijkt erg snel om zich heen te grijpen. Haast is dus geboden.

De commandant begint dan ook direct zijn orders uit te delen. Maar hij krijgt niet de automatische motivatie die hij gewend is van de groepsleiders. De eerste kijkt wat somber en zegt dan dat zijn manschappen gewetensbezwaren hebben tegen het gebruik van schoon water. Veel mensen in de wereld hebben helemaal geen schoon water en om het hier dan zomaar in het vuur te spuiten?

Nee, dat voelt niet goed...De commandant richt zich tot de volgende, die wel wil helpen, maar verzoekt om uiterlijk 23:00 uur te stoppen, want anders zijn de manschappen niet voor zondag thuis. En daar hebben ze wel gewetensbezwaren tegen. De zondagsrust is voor hen wel heilig tenslotte.

De derde man heeft er moeite mee dat er brandweerlieden mee blussen die niet uit Nederland komen en een dubbel paspoort hebben. De vierde wil dat er eerst een oplossing voor de vissen in de sloot wordt gezocht. Die moeten verwijderd worden, omdat er mogelijk bluswater in de sloot terecht gaat komen en het niet duidelijk genoeg is of de gezondheid van de vissen in gevaar komt.

Nummer vijf ziet in de brand een complot van Bill Gates, die middels een 5G antenne de brand wel gesticht zal hebben. Plotseling dringt zich een vrouw naar voren die een verhaal begint over het totaal onacceptabele gebrek aan vrouwen op leidinggevende posities bij de brandweer. Iedereen praat en kakelt door elkaar heen en weet zelfs het steeds luidere geknetter van de brand te overstemmen.

Er is maar één oplossing: Men besluit met elkaar om een adviesgroep met een ondersteunende commissie in het leven te roepen, die twee besluiten moet nemen:

1. Gaan we blussen of gaan we gewoon naar huis en

2. Hoe regelen we de pensioenen van de brandweerlieden met de huidige rekenrente?

De ondersteunende commissie kijkt inmiddels naar de agenda en geeft aan met een maand of drie wel een conceptvoorstel te kunnen maken, dat dan in een vervolgcommissie besproken kan worden. Maar dan mogen er niet teveel branden komen. Anders wordt deze toch al krappe datum niet gehaald. En het is ook nog niet helemaal zeker of Job Cohen of Doekle Terpstra wel tijd heeft om de commissie voor te zitten.

Intussen mort het publiek dat er maar niets gebeurt en dus besluit men om een paar andere bedrijven maar nat te gaan spuiten. Die staan wel niet in brand en er is ook geen risico, maar je laat de mensen wel zien dat je iets doet! En dat is ook belangrijk.

Na een aantal uren is de adviesgroep er uit en gaat een persconferentie geven. Het besluit is genomen om toch te gaan blussen, zij het bij een andere locatie van het zelfde bedrijf waar geen brand is en mits er een getinte vrouwelijke commandant wordt aangesteld en het bluswater hergebruikt zal gaan worden bij volgende branden. Maar dan vraagt iemand zich af, waar iedereen gebleven is? Iets verderop ligt een berg zwartgeblakerd puin. Het rookt hier en daar nog een beetje, het stinkt nog steeds, maar alles wat kon branden is opgebrand. Het grote vuur is uit.

Iedereen is weer tevreden. De brand is toch uit? Het poldermodel heeft zijn superioriteit weer bewezen. Er is met ieders mening rekening gehouden. Brandweer is toch een mooi vak en een aantal brandweerlieden schuift die avond aan bij Jinek en Op1 om uit te leggen hoe goed men bezig is geweest.

Morgen is het "Ontvrienden dag". Aha! Eens goed kijken wie er allemaal op mijn lijstje staan.

Colofon

Jetje's dag verschijnt in principe elke werkdag. Deze publicatie wordt uitgegeven door Henriëtte Sibie samen met Team Jetje, een ondersteunend team met een wisselend aantal medewerkers.

Bijdragen

Mocht je ook eens een bijdrage aan Jetje's dag willen leveren, dan is dat altijd mogelijk. Er zijn geen kosten aan verbonden, maar er is ook geen sprake van een vergoeding. Het geeft wel een leuke exposure want het weblog wordt goed gelezen. Een verwijzing naar je eigen website of weblog is altijd toegestaan. Affiliatelinks zijn niet toegestaan.

Bij belangstelling of vragen kun je altijd contact opnemen en dan kijken we graag samen met jou wat er mogelijk is. En dat is best veel.