15 november 2021. Jetje bij de witte wieven

		Witte wieven kom je overal tegen als je buiten de Randstad komt;
		Een nieuw gezicht op Jetje's dag fietst via de wolken naar binnen;
		En zo komt een mens zichzelf weer eens tegen.

Wat zijn witte wieven nu weer?

Witte wieven zijn streektaal voor "witte vrouwen". Witte wieven (het enkelvoud is Wit wief ) zijn folkloristische wezens. Witte wieven zijn mythische vrouwenfiguren. Ze komen voor in sagen en andere verhalen die op het platteland worden doorverteld. Soms zijn de witte wieven goedaardig, maar er zijn ook kwaadaardige bekend. Nou ja, voor zover ze bestaan dan.

Mythische witte wieven

In het noorden en oosten van het land heeft men het bij mistflarden ook wel over witte wieven, maar wij hebben het hier over de mythische variant. De verhalen, die vaak van generatie op generatie worden doorverteld, komen in het verleden altijd uit bij heksen en spoken. Het is niet iets typisch Nederlands. Ook in andere landen komen varianten voor in de vorm van feeën of elfen. Veelal worden grafheuvels en hunebedden uit de oudheid als het onderkomen van de witte wieven gezien, wat het verband met geesten en spoken verklaart.

Nare witte wieven

Ook is er een wat kwaadaardiger type, dat leeft in moerassen en dat reizigers vooral bij het vallen van de nacht de moerassen in lokt.

Van witte wieven naar "High key" fotografie

En dan hebben we nog de fotografische kant van modellen in het wit. Daar wordt wat praktischer en pragmatischer tegen de witte wieven aangekeken en spreken we van "High key" fotografie. Het behoort tot de meest populaire vormen van fotografie, samen met de tegenhanger "Low key." Waar we in High Key vooral te maken hebben met de kleur wit, vallen we bij "low key" fotografie volledig terug op donkere kleuren en bij voorkeur zwart. Alleen randen en glanslichten zijn dan nog zichtbaar.

Het ultieme doel van de fotografie

Waar veel fotografen de perfecte uitvoering van beide technieken, vooral als het ultieme doel van de fotograaf zien, zie ik het zelf meer als één van de zeer vele mogelijkheden, die zowel de fotograaf als het model ten dienste staan. Ook pure zwart/wit foto's en foto's waar niet genoeg kleuren in kunnen zitten, mag ik heel graag in mijn portfolio hebben. En qua modelwerk?

Ach, het mooi willen zijn, de voornaamste drijfveer van menig model, heb ik inmiddels wel achter mij gelaten. Ik zoek het na vele jaren "mooi zitten te zijn" nu meer in het spelen van rollen. Zeg maar een manier om anders te zijn dan andere modellen. En dat bevalt mij prima. Misschien voel ik mij meer actrice dan model tegenwoordig. Maar ja, dat is een grijs gebied. Beide beroepen lopen regelmatig in elkaar over.

Deze omschakeling heeft me zowel een aantal fotografen opgeleverd als gekost, omdat zij mijn andere aanpak niet meer als "modelfotografie" zien. Nou, voor deze laatste groep fotografen heb ik vandaag een stel experimenten, die uit eindelijk moeten gaan leiden tot de ultieme high key foto. Dat is het misschien nog niet, maar het gaat het straks beslist wél worden.

Quote van de dag

Een hartelijk welkom voor Jetje's nieuwe columnist

Tijd voor weer eens een uitbreiding van Jetje's dag, temeer daar ik de beide communities even opgeschort heb door alle blokkades die de overheid opwerpt. Zodra daar enig licht in komt, pak ik dat direct weer op. En intussen stel ik jullie graag voor aan "De depressieve luchtfietser" die regelmatig in kranten en tijdschriften heeft geschreven. Echt een aanwinst dus voor Jetje's dag.

Het voordeel van een columnist is, dat hij zijn eigen mening kan ventileren, of die nu past binnen het kader van Jetje's dag, of juist helemaal niet. Het kan in elk geval het weblog verder verlevendigen, dat is wel zeker.

In zijn eerste bijdrage vertelt hij beknopt zijn achtergronden, die hem ooit op jonge leeftijd een basis hebben gegeven. Hij zal er vast nog wel eens op terugkomen. Ik ben er van overtuigd, dat zijn soms wat weerbarstige visies ook jullie aan zullen spreken. Hij heeft een vreemde naam trouwens, ik hoop dat hij een keertje uit gaat leggen waar dat vandaan komt.

Ik geef graag het woord aan "De depressieve luchtfietser".

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Hij kijkt vooruit. Ziet niets.
Hij denkt niet na. Hij fietst.

Aldus het gelegenheidsduo Henny Vrienten en Herman Brood in het nummer "Als je wint heb je vrienden" en die helaas niet volledig rijmende regels geven het gevoel van uw depressieve luchtfietser vaak goed weer. Soms wil hij helemaal niets zien. Of nadenken. Andere keren kijkt hij vooruit. En hij gaat door...Hij fietst...

Hij fietst door de wolken. Want van uit die wolken heeft hij een goed zicht op de wereld. Zeg maar gerust: Een overzicht. Een overzicht op het openlucht-gekkenhuis, wat de huidige wereld toch geleidelijk aan, aan het worden is.

Fietsers kijken natuurlijk niet uit. En ze kijken al helemaal niet achter om. Maar vooruit, een paar woorden uit het prille begin, zodat u enig gevoel krijgt, wie het steeds tegen u heeft.

Denk bij een beeld van uw columnist aan iemand uit het begin van de jaren '50 van de vorige eeuw, die dus nog een ouderwetse opleiding heeft gehad op een lagere school, waar de meester nog met "Mijnheer Romein" werd aangesproken en de lerares je rustig een houten bordenwisser tegen je hoofd gooide als je niet op tijd je mond hield. "Andere tijden," zegt u dat wel. En dat op een zwaar christelijke school met wekelijks een psalm of gezang uit het hoofd leren en -met een beetje pech- ook nog voor de klas moeten voorzingen.

Ik had op de lagere school maar liefst twee uitzonderingsposities. Zo waren Hans en ik de enigen in de klas van wie de vader niet bij de marine werkte. De hele wijk werkte in die tijd op de nabijgelegen basis van de marine. Dat verdeelde de klassen in kinderen van officieren, kinderen van onderofficieren en kinderen van lager personeel. Die drie groepen mochten onderling niet met elkaar spelen. Maar omdat wij neutrale buitenstaanders waren, mochten wij spelen met wie we maar wilden. Dat was een soort van voorrecht, zeg maar. Maar uw luchtfietser had nog een tweede uitzonderingspositie. Samen met ene Paula.

Met z'n tweeën zaten Paula en ik in een aparte hoekje achter in de zesde klas. Want wij waren samen de uitverkorenen, die naar het lyceum mochten. Ik had toen trouwens een normale fiets in plaats van mijn luchtfiets om naar Leiden te fietsen. We deden het verplichte toelatingsexamen en werden beiden toegelaten tot de brugklas van het lyceum in Leiden.

De brugklas werd het gymnasium. "De Bello Gallico" van Ceasar. Dat soort werk. Duits van een leraar, die we wel een beetje typisch vonden. Hij leerde ons de juiste uitspraak "Vliegje", dat was de juiste klank. Met één vinger omhoog gestoken. Nu zouden we die leraar een soort relnicht genoemd hebben, maar dat woord bestond toen nog niet. Relnichten bestonden ook niet. Althans niet dat wij wisten. Want wisten wij veel? Er was veel meer in die tijd dat gewoon niet besproken werd. Of dat erg was? Je voelde het toen niet zo. Niemand had het ooit over dat soort zaken. Ontkennen was het goede woord niet eens. Je kunt niet iets ontkennen waarvan je het bestaan niet kent.

Maar het is wel de tijd dat iemand gevormd wordt. Je stond dan als kind en puber nog midden in een wereld die je niet volledig begreep en die je ook niet hoefde te begrijpen. Want dat deden anderen toen wel voor je. Je vond daardoor ook de wereld niet echt vreemd. Je had er immers nog niet echt ervaring mee opgedaan.

En zeker als het verder een rustige, vrij probleemloze tijd is, is een dergelijke jeugd een geweldige basis voor een verder leven. Een leven waarin je de idiotie en de waanzin van de wereld en het leven maar al te goed gaat leren. En het gaat zien! En er over gaat schrijven.

En dat gaat uw depressieve luchtfietser dan met een zekere regelmaat ook doen op dit weblog.

Poseren met Jetje voor kunst en fotografie

Zo komt een mens zichzelf weer eens tegen

Je weet dat je als model op exposities en zo komt te hangen. Dat hoort bij het vak en het is nog leuk ook. Grappig is dan, als je bij toeval ontdekt dat je ergens hangt. Dit weekend was dat bijvoorbeeld bij Ton van der Pal die aankondigde dat hij aanwezig was bij een expositie waar materiaal van hem hing. En daar zag ik mezelf in beeld.

Keurig als het middelpunt van het geheel

Dat zette ik in mijn Facebook tijdlijn, om het even te delen met anderen. En opmerkelijk genoeg kwam er na een paar minuten nog eentje. Van Fred Bervoets dit keer en van een expositie in het kultuurhuis in Epe. En Epe is natuurlijk de plaats waar ik opgegroeid ben. Zou er nog iemand mij kennen daar? Ik denk het haast niet na zo'n lange tijd😁

En ook hier netjes in het midden.

Vandaag was alles in het wit. Daar is maar één antwoord op mogelijk. Inderdaad! Morgen gaan we voor kleur. En niet zo'n beetje ook.

Colofon

Jetje's dag verschijnt in principe elke werkdag. Deze publicatie wordt uitgegeven door Henriëtte Sibie samen met Team Jetje, een ondersteunend team met een wisselend aantal medewerkers.

Bijdragen

Mocht je ook eens een bijdrage aan Jetje's dag willen leveren, dan is dat altijd mogelijk. Er zijn geen kosten aan verbonden, maar er is ook geen sprake van een vergoeding. Het geeft wel een leuke exposure want het weblog wordt goed gelezen. Een verwijzing naar je eigen website of weblog is altijd toegestaan. Affiliatelinks zijn niet toegestaan.

Bij belangstelling of vragen kun je altijd contact opnemen en dan kijken we graag samen met jou wat er mogelijk is. En dat is best veel.