22 september 2021. Witte chocolade dag
Als er iets is dat bijna iedereen wel lust (en ik zeker!), dan is het wel chocolade. We kennen chocolade in een aantal uitvoeringen, zowel bruin als wit. Witte chocolade is misschien iets minder bekend en kent mede daarom een eigen dag om er wat extra aandacht aan te geven, zodat de populariteit misschien toeneemt.
Niet iedereen is er van overtuigd dat witte chocolade wel chocolade genoemd mag worden. Volgens deze denkbeelden kan iets alleen chocolade genoemd worden, als alle bestanddelen van de cacaoboon er echt in verwerkt zijn. En laat dat nu net bij witte chocolade niet het geval zijn. De bruine cacaopoeder ontbreekt namelijk. Alleen de cacaoboter wordt voor witte chocolade gebruikt en met name die cacaoboter, zorgt voor de meer zachte en romige smaak.
Aan heel veel mensen gaat deze principiële discussie volkomen voorbij. En gelijk hebben ze. Voor deze groep is witte chocolade gewoon hun favoriete chocolade. De voorkeur voor sommigen voor wit ten opzichte van bruin zal voornamelijk komen door de extra zoete smaak en de romige structuur die in het algemeen zachter is dan de bruine variant.
Witte chocolade heeft die naam te danken aan de ivoorkleur. Echt 100% wit is het niet. Het heeft die kleur omdat witte chocolade in tegenstelling tot andere chocoladesoorten, als al gezegd alleen van de cacaoboter wordt gemaakt. Bij de bruine pure- en melkchocolade wordt ook het cacaopoeder gebruikt, die voor een wat andere smaak en zeker voor een heel andere kleur zorgt.
Volgens velen is Zwitserland niet alleen het land van de bergen, rode zakmessen en koekoeksklokken, maar ook van de chocolade. De beste en smakelijkste chocolade zou uit Zwitserland komen. Nu is dat natuurlijk een kwestie van persoonlijke smaak, maar het is een feit dat de witte chocolade wel een Zwitserse uitvinding is.
Het Zwitserse bedrijf Nestlé ontwikkelde in 1930 de eerste witte chocolade. Het duurde daarna nog wel even voor witte chocolade buiten Zwitserland bekend werd. Pas rond 1948 introduceerde Nestlé witte chocolade op de Amerikaanse markt.
Omdat witte chocolade onderwerp van discussie is (is het nu wel of geen chocolade) zal het niemand verbazen dat het wereldwijd aan allerlei bureaucratische regels moet voldoen. Merkenbescherming is tenslotte overal in de wereld een belangrijk punt. En de ingrediënten van eetbare producten zijn dan ook zeer nauw voorgeschreven. Wijk je er met je product ook maar iets van deze percentages af, dan mag je je product geen witte chocolade meer noemen. Meestal vinden we deze vaak goedkopere producten dan in de winkel onder de naam cacaofantasie of iets in die geest.
Het zou al vreemd zijn als er bij deze discussie geen gezondheidsaspecten meegenomen zouden worden. En inderdaad is die discussie er. Het is zelfs onderdeel van een wetenschappelijke studie. Helaas voor degenen die vinden dat witte chocolade gezonder is (of juist niet), maar er is geen enkel verschil met bruine chocolade aantoonbaar. De samenstelling van wit en bruin ligt zo dicht bij elkaar, dat verschillen, als ze er al zijn, in elk geval niet meetbaar zijn.
Wit of bruin? Het is puur een kwestie van smaak. En iedereen moet vooral nemen wat hij of zij het lekkerste vindt. Aan het aanbod in de winkels zal het al helemaal niet liggen.
Ik neem nog een stukje wit.
Quote van de dag
Zoo ik ièts ben, ben ik een Hagenaar
Deze tekst staat op het voetstuk van het beeld van de schrijver Louis Couperus. Dit beeld vinden we terug op het Lange Voorhout in Den Haag. Het Lange Voorhout is misschien wel de meest Haagse straat, die we in Den Haag terug kunnen vinden. Elk jaar komt de straat in elk geval minimaal één keer uitgebreid op de televisie, namelijk tijdens de rijtoer van de Koning op de derde dinsdag in september. 
Het beeld van Verkade op de Lange Voorhout in Den Haag
Nu we zijn beeld gevonden hebben, gaan we maar eens wat dieper op Couperus in.
Op de middelbare school was Couperus vroeger een veel gelezen schrijver. Je mocht zijn boeken gebruiken voor je literatuurlijst en de boeken waren, in tegenstelling tot veel andere boeken, nog goed te lezen ook. Boeken als Eline Vere en de serie van de "Boeken der kleine zielen" waren dan ook bij veel scholieren op de literatuurlijst terug te vinden.
Grappig is dat de succesvolle vierdelige serie "Boeken der kleine zielen" puur uit nood geschreven is. Couperus had geld nodig. En als je als schrijver geld kunt gebruiken, dan ga je schrijven op een manier die het grote publiek wel kan waarderen. Dat is logisch. En mogelijk speelt dat een rol bij de populariteit van deze boekenserie. 
De vier "Boeken der kleine zielen" vormen samen een Haagse familieroman. De boeken spelen zich af in Den Haag en veel plaatsen en gebeurtenissen zijn heel herkenbaar, sommige zelfs nu nog.
Het verhaal gaat over een vrouw die na een scheiding terugkeert naar haar familie in Den Haag, die -zacht uitgedrukt- niet blij is met haar terugkomst.
De vrouwelijke hoofdpersoon behoort in elk geval voor haar eigen gevoel tot de Haagse elite en kijkt behoorlijk neer op arbeiders en ander "lager" volk. Arbeiders ruiken niet goed, zo is haar mening, omdat ze zich niet genoeg wassen.
De familie probeert intussen naar buiten de schijn op te houden dat men de "gevallen vrouw" weer liefdevol heeft opgenomen, maar in werkelijkheid ligt dat behoorlijk anders. In de familie én in de Haagse society is zelfs jaren later geen plaats voor haar. Aan vergeven en vergeten doet men in deze kringen niet. Ondanks dat de deftige familie geleidelijk aan het aanzien in de society aan het verliezen is en dus best wat minder hoog van de toren zou mogen blazen.
Kortom, een serie boeken over het Haagse leven in allerlei facetten dat via een soort van onvermijdelijk noodlot wordt gestuurd. Ter gelegenheid van het 45-jarig bestaan van de NCRV is van de boeken der kleine zielen een Nederlandse dramaserie voor televisie van tien afleveringen gemaakt. Deze werd tussen 10 november 1969 en 23 januari 1970 uitgezonden.
Couperus was een zeer productief schrijver in allerlei genres, die zeker niet beperkt bleven tot het Haagse leven. Hij woonde grote delen van zijn leven in het buitenland.
Inmiddels is hij vastgelegd door de bekende beeldhouwer Kees Verkade, wiens werk op veel plekken in Nederland in het openbaar te vinden is.
Morgen is het bamboe dag. Bamboe? Wat moet je daar nu mee voor foto's? Qua klank lijkt het op klamboe! En daar kan ik inderdaad wel iets mee.
Colofon
Jetje's dag verschijnt in principe elke werkdag. Deze publicatie wordt uitgegeven door Henriëtte Sibie samen met Team Jetje, een ondersteunend team met een wisselend aantal medewerkers.
Bijdragen
Mocht je ook eens een bijdrage aan Jetje's dag
willen leveren, dan is dat altijd mogelijk. Er zijn geen kosten aan
verbonden, maar er is ook geen sprake van een vergoeding. Het geeft wel
een leuke exposure want het weblog wordt goed gelezen. Een verwijzing
naar je eigen website of weblog is altijd toegestaan. Affiliatelinks
zijn niet toegestaan.
Bij belangstelling of vragen
kun je altijd contact opnemen en dan kijken we graag samen met jou wat
er mogelijk is. En dat is best veel.
Jetje's dag is op vele manieren te bereiken:
Alle foto's uit Jetje's dag staan op Pinterest
Kleinere berichten, foto's, kunstwerken etc. staan hier
Zoekt u een begrip uit de kunst? Een kunstenaar? Een kunststroming? Klik hier
Zoo ik ièts ben, ben ik een Hagenaar
Deze tekst staat op het voetstuk van het beeld van de schrijver Louis Couperus. Dit beeld vinden we terug op het Lange Voorhout in Den Haag. Het Lange Voorhout is misschien wel de meest Haagse straat, die we in Den Haag terug kunnen vinden. Elk jaar komt de straat in elk geval minimaal één keer uitgebreid op de televisie, namelijk tijdens de rijtoer van de Koning op de derde dinsdag in september.
|
| Het beeld van Verkade op de Lange Voorhout in Den Haag |
Nu we zijn beeld gevonden hebben, gaan we maar eens wat dieper op Couperus in.
Op de middelbare school was Couperus vroeger een veel gelezen schrijver. Je mocht zijn boeken gebruiken voor je literatuurlijst en de boeken waren, in tegenstelling tot veel andere boeken, nog goed te lezen ook. Boeken als Eline Vere en de serie van de "Boeken der kleine zielen" waren dan ook bij veel scholieren op de literatuurlijst terug te vinden.
Grappig is dat de succesvolle vierdelige serie "Boeken der kleine zielen" puur uit nood geschreven is. Couperus had geld nodig. En als je als schrijver geld kunt gebruiken, dan ga je schrijven op een manier die het grote publiek wel kan waarderen. Dat is logisch. En mogelijk speelt dat een rol bij de populariteit van deze boekenserie.
De vier "Boeken der kleine zielen" vormen samen een Haagse familieroman. De boeken spelen zich af in Den Haag en veel plaatsen en gebeurtenissen zijn heel herkenbaar, sommige zelfs nu nog.
Het verhaal gaat over een vrouw die na een scheiding terugkeert naar haar familie in Den Haag, die -zacht uitgedrukt- niet blij is met haar terugkomst.
De vrouwelijke hoofdpersoon behoort in elk geval voor haar eigen gevoel tot de Haagse elite en kijkt behoorlijk neer op arbeiders en ander "lager" volk. Arbeiders ruiken niet goed, zo is haar mening, omdat ze zich niet genoeg wassen.
De familie probeert intussen naar buiten de schijn op te houden dat men de "gevallen vrouw" weer liefdevol heeft opgenomen, maar in werkelijkheid ligt dat behoorlijk anders. In de familie én in de Haagse society is zelfs jaren later geen plaats voor haar. Aan vergeven en vergeten doet men in deze kringen niet. Ondanks dat de deftige familie geleidelijk aan het aanzien in de society aan het verliezen is en dus best wat minder hoog van de toren zou mogen blazen.
Kortom, een serie boeken over het Haagse leven in allerlei facetten dat via een soort van onvermijdelijk noodlot wordt gestuurd. Ter gelegenheid van het 45-jarig bestaan van de NCRV is van de boeken der kleine zielen een Nederlandse dramaserie voor televisie van tien afleveringen gemaakt. Deze werd tussen 10 november 1969 en 23 januari 1970 uitgezonden.
Couperus was een zeer productief schrijver in allerlei genres, die zeker niet beperkt bleven tot het Haagse leven. Hij woonde grote delen van zijn leven in het buitenland.
Inmiddels is hij vastgelegd door de bekende beeldhouwer Kees Verkade, wiens werk op veel plekken in Nederland in het openbaar te vinden is.
Inmiddels is hij vastgelegd door de bekende beeldhouwer Kees Verkade, wiens werk op veel plekken in Nederland in het openbaar te vinden is.
Morgen is het bamboe dag. Bamboe? Wat moet je daar nu mee voor foto's? Qua klank lijkt het op klamboe! En daar kan ik inderdaad wel iets mee.
Colofon
Jetje's dag verschijnt in principe elke werkdag. Deze publicatie wordt uitgegeven door Henriëtte Sibie samen met Team Jetje, een ondersteunend team met een wisselend aantal medewerkers.
Bijdragen
Mocht je ook eens een bijdrage aan Jetje's dag willen leveren, dan is dat altijd mogelijk. Er zijn geen kosten aan verbonden, maar er is ook geen sprake van een vergoeding. Het geeft wel een leuke exposure want het weblog wordt goed gelezen. Een verwijzing naar je eigen website of weblog is altijd toegestaan. Affiliatelinks zijn niet toegestaan.
Bij belangstelling of vragen
kun je altijd contact opnemen en dan kijken we graag samen met jou wat
er mogelijk is. En dat is best veel.
Jetje's dag is op vele manieren te bereiken:
Alle foto's uit Jetje's dag staan op Pinterest
Kleinere berichten, foto's, kunstwerken etc. staan hier
Zoekt u een begrip uit de kunst? Een kunstenaar? Een kunststroming? Klik hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten