18 maart 2022. Jetje kijkt terug op 2 jaar corona

		Het waren 2 bijzondere jaren! En zou het nu achter de rug zijn? Niemand die het echt weet, hoewel de voortekenen nu gunstig zijn;
		Zelfoverschatting kan je lelijk voor je voeten lopen in je leven;
		Vandaag zwerven we door de Waterleidingduinen bij de Zilk.

Volgende week, de 23e is alles weer open...

www.jetjesdag.nl | Model Henriëtte Sibie | Nicolaas/S fotografie | Corona ofwel het belang van toiletpapier|

Zeker de eerste tijd ging bij corona de meeste belangstelling uit naar toiletpapier

Eindelijk was het zover. Twee jaar leven in een rare wereld. Een wereld waar echt niemand meer op gerekend had. in elk geval niet hier in Nederland. Want we wonen immers in één van de rijkste en meest welvarende landen ter wereld. En zaken als een epidemie waar veel mensen zelfs aan zouden kunnen overlijden, deden toch vooral aan de middeleeuwen en aan heel ver achter gebleven landen en gebieden denken, die er bijna niet meer te vinden zijn in de wereld.

De middeleeuwen waren tijden, waarin gezondheidszorg helemaal nog niet bestond en waar aderlaten het voornaamste hulpmiddel was waar de dokter (meestal de plaatselijke kapper met een bijbaantje) over kon beschikken. En landen waar gezondheidszorg een onbekend begrip is. Een begrip dat men niet kent. En voorlopig waarschijnlijk niet zal kennen. Kortom, een epidemie in Nederland die zelfs tot een pandemie uit kan groeien? Nee, dat ging de verstandelijke vermogens en het voorstellingsvermogen van de meeste mensen ver te boven. Zoiets bestond gewoon niet. Klaar.

De bevolking geloofde het in eerste instantie dan ook allemaal wel. Tot de overheid plotseling wat in paniek leek te gaan raken, na eerst alle nieuws en beelden uit het buitenland gebagatelliseerd te hebben. En als de overheid echt in beweging komt en zelfs dingen gaat doen, dan is dat verbazende feit alleen al, voor veel mensen toch wel een sterke aanwijzing, dat er nu toch echt iets aan de knikker is. En wat doe je dan, als je hoort dat de premier je oproept om vooral niet te gaan hamsteren?

Dan spring je de auto in en je zorgt dat je een boodschappenwagen vol met toiletpapier gaat halen. Want iedereen weet immers, dat toiletpapier hét probleem gaat worden. Waar men er voorheen het achterwerk mee schoon veegde, had men nu goud in handen. Alleen bankbiljetten waren een nog duurder en meer gewenst, soort papier.

Weg met goud, aandelen en Bitcoin. Vervangen door popla en andere merken. Sleep ze de deur van de supermarkt uit. Stop de auto zo vol mogelijk. Onder de voorstoelen en vóór de pedalen kunnen ook nog wel een paar rollen. Toiletpapier moesten we hebben. Meer toiletpapier. Meer, meer, meer werd het mantra.

En nee, nee, nee, niemand deed zelf aan hamsteren. Natuurlijk niet. Wat denk je wel. Maar ja, ieder ander hamsterde natuurlijk wel. En dan was het toch verstandig om een extra pak van 12 rollen mee te nemen als je de kans had, nietwaar? Anders ging het toch maar naar die hamsterende anderen. En dus was in het Nederland, het land waar toch echt niemand hamsterde, geen WC-rol meer te krijgen.

Het leek wel een camping waar ook iedereen met toiletpapier rond schijnt te lopen.

En toen iedereen door kreeg dat er toch misschien minder gebrek aan toiletpapier zou komen, dan men eventjes dacht, ebde het verschijnsel weg. En kregen we een bizarre twee jaar, waarbij de overheid een knap chaotisch beeld wist te creëren, waarbij geen mens nog wist waar hij of zij nu eigenlijk aan toe was. Zo kon er plotseling een soort rampscenario opdoen dat met gloeiende haast opgelost moest worden, maar wat nog best wel een paar dagen kon blijven wachten op invoering ook. Het was onduidelijk. Het was vaag. We begrepen het niet. En dan doe je maar iets. Gewoon dat, wat je op dat moment het beste uitkomt.

Maar bij de beelden van epidemieën in de middeleeuwen en de achtergebleven landen hoorden ook beelden. Bergen lichamen langs de weg. Mensen die uit plaatsen en steden verbannen werden. Dat soort dramatische beelden. Het meest zichtbare dramatische beeld in Nederland was het mondkapje. Een nieuw soort symbool, dat vooral bedoeld was om ons aan de epidemie te herinneren.

Want laten we eerlijk zijn, het virus zal zich best wel in bepaalde groepen geconcentreerd hebben, maar verder merkte je er nauwelijks iets van. Veel mensen kenden niemand die het virus had gehad.

Afijn, na bijna twee jaar zijn we er in elk geval voorlopig even van af. Eindelijk. Maar echt lekker vieren is er op het moment niet bij, al gaat het weer snel beter. Een lichte neusverkoudheid begon aan te trekken. De wat stijve spieren verstijfden verder. En de lichaamstemperatuur begon tussen te warm en te koud op en neer te stuiteren. En toen realiseerde ik me langzaam maar zeker: Ik heb na twee jaar toch corona. Helemaal aan het einde, bij het sluiten van de markt, heb ik toch dat rare vage virus, dat ik alleen van horen zeggen en van de paniek bij de overheid kende, te pakken.

Shit, shit en nog eens shit...

Het kan zo toch wel? Toch?

Het blijft een lastige vraag en een typische confrontatie met jezelf, namelijk "Hoe weet ik nu eigenlijk of ik echt geen ambitie heb, of dat ik gewoon een realist ben die zijn of haar mogelijkheden kent?" Want het antwoord op die vraag is van groot belang voor jezelf. Het antwoord kan een groot deel van je toekomst bepalen.

Het is typisch een vraag die je jezelf stelt als je tegen een blokkade op je pad van het leven op loopt. Als je voor je gevoel voor een stenen muur op je pad staat, waarbij je geen mogelijkheden ziet om er omheen of overheen te gaan. Je staat muurvast voor je gevoel. Moet je je dan een realist voelen en toch maar accepteren dat doorgaan er kennelijk verder niet in zit?

Of moet je je eigen ambitieniveau eens wat opkrikken en het probleem een keertje te lijf gaan? Eens goed na gaan denken, hoe je wél over die muur heen kunt komen? Kun je er een oude tafel of een grote kist voor zetten, dat je er overheen helpt? Kun je een trap of ladder kopen of lenen van iemand? Is er een mogelijkheid om een gat in de muur te maken? Kun je er een tunnel onderdoor graven? Kun je de muur steen voor steen afbreken?

Het zijn maar een paar voorbeelden, maar je komt door het te doen uiteindelijk wel verder, al is dat voorlopig nog alleen door creatief te denken en niet te accepteren, dat je er nu eenmaal niet door komt.

Ja, het gaat inderdaad veel moeite kosten. In meerdere opzichten zelfs. Maar je komt waarschijnlijk wel langs de muur én je kunt weer verder. Je zelfvertrouwen zal er ook een mooie boost van gekregen hebben. Het is je tenslotte toch maar gelukt om een lastig te overwinnen probleem op te lossen. Prachtig toch? Dus misschien lag eerst gewoon je ambitie wat te laag.

Een dilemma als dit, komt voort uit het feit dat je geen verloren strijd wilt voeren. Je probeert toch door te gaan, om vervolgens teleurgesteld te worden, nadat je de nodige middelen als tijd en geld aan het verspillen bent geweest, waarbij het niet zeker was of je het doel ooit zou kunnen bereiken.

In feite is de oplossing van dit dilemma vrij simpel. Je verbeeldingskracht is buitengewoon sterk. Denk je ergens dat er vast wel een oplossing is, hoe lastig misschien dan ook? Zie je echt een beeld voor je hoe de oplossing zou kunnen zijn? Dan moet je zeker door blijven werken, totdat dat beeld waarheid is geworden. Het laatste dat je in dat geval moet doen is moedeloos voor het muurtje gaan zitten en denken dat dit het nu eenmaal is en dat je toch geen steek verder komt, wat je ook probeert.

Dat zal wel altijd een gevoel van mislukking blijven geven en het zal je zelfvertrouwen niet veel goed doen. De kans dat je het bij een volgende uitdaging weer af gaat laten weten is behoorlijk groot. En die kans groeit en groeit, iedere keer als je voor deze mogelijkheid om niets te doen kiest.

Waarschijnlijk zul je het eerst wel heel verstandig van jezelf vinden. Jij verspilt tenminste geen tijd, geld en moeite aan iets, waarvan het niet zeker is dat het lukt. Maar je zult steeds meer anderen zien die daar geen genoegen mee nemen en hardnekkig verder naar oplossingen blijven zoeken. Alle kans dat ze daar uiteindelijk nog in slagen, ook..

Je wist wat je wilde. Je had iets voor ogen. Maar dat lukte niet en daar heb je je dan maar gewoon bij neergelegd. Waarschijnlijk bedenk je achteraf ook nog wel een aantal goede redenen, waarom het niet gelukt is en waarom het eigenlijk ook altijd al een slecht idee geweest is. Mensen zijn heel goed in het overtuigen van zichzelf en het zoeken van alibi's voor dingen die ze niet gedaan hebben.

Maar je zult ook verder moeten met het gevoel dat je het niet eens geprobeerd hebt. Waar anderen wel een poging deden en nog slaagden ook. Jij had ook kunnen slagen, als je geen genoegen met "heel verstandig niets doen" had genomen. Je zult op deze manier ook nooit verder komen. Want daar ginds staat beslist wel weer een nieuw muurtje, waar je langs moet zien te komen. Dus waarom zou je dat doen? Blijf gewoon zitten waar je nu zit. Ambitie is voor strebers, nietwaar? En wil je daarbij horen? Waarom zou je streven naar succes? Het kan zo toch ook? Ja toch?

Zelfvoldoening, zelfgoedkeuring, zelfbewondering, zelffelicitatie, zelfrespect, leedvermaak, triomf, trots, tevredenheid, laksheid. Dit zijn allemaal synoniemen van het woord zelfgenoegzaamheid. En het is duidelijk dat het vasthouden van een dergelijke houding niemand naar een echt succes toe zal leiden.

Wanneer je steeds staat te klappen voor jezelf en als je zelf constant voorhoudt hoeveel je al niet hebt bereikt, dan ben je eigenlijk al bezig om dood te gaan, voordat je tijd is gekomen. Als je aspiraties niet langer iets zijn dan: "Ik wil...", maar in plaats daarvan: "Als ik maar lekker kan...", dan sluipt de zelfgenoegzaamheid je leven binnen en over je heen. Wil je verder, dan MOET je daar snel vanaf.

Het leven biedt ons voortdurend kansen om onze comfortzones te verlaten en naar nieuwe, uitdagende gebieden te springen. Ga je "Ja" antwoorden op een dergelijke kans of uitdaging? Of leef je constant in angst voor het onbekende? Waardoor je verslaafd raakt aan de vertrouwde omgeving? De keuze is aan jou om te maken.

Amsterdamse waterleidingduinen bij de Zilk

De Amsterdamse waterleidingduinen bestrijken een flink groot gebied tussen Noorwijk en Zandvoort. Er zit veel wild. Veel te veel volgens sommigen, met name de herten zijn knap brutaal en wagen zich gewoon in de dorpen. Niet alleen vinden veel tuinbezitters dat minder geslaagd, maar het levert ook veel gevaarlijke situaties op voor het verkeer. Maar het is wel een heel mooi gebied voor lange wandelingen.

Het is weer weekend. Dus een samenvatting van Jetje's dag en het boekje van afgelopen week, want dat wordt ook al een soort traditie. En volgende week? Dan gaan we gedichten maken. Het is tenslotte weer Sinterklaas voor je het weet. Over een paar maanden liggen de pepernoten al weer in de winkel.

Colofon

Jetje's dag verschijnt in principe elke werkdag. Deze publicatie wordt uitgegeven door Henriëtte Sibie samen met Team Jetje, een ondersteunend team met een wisselend aantal medewerkers.

Bijdragen

Mocht je ook eens een bijdrage aan Jetje's dag willen leveren, dan is dat altijd mogelijk. Er zijn geen kosten aan verbonden, maar er is ook geen sprake van een vergoeding. Het geeft wel een leuke exposure want het weblog wordt goed gelezen. Een verwijzing naar je eigen website of weblog is altijd toegestaan. Affiliatelinks zijn niet toegestaan.

Bij belangstelling of vragen kun je altijd contact opnemen en dan kijken we graag samen met jou wat er mogelijk is. En dat is best veel.