31 augustus 2021. Jetje reinigt de waterlinie
Als ik voor mijn werk richting Limburg of het oosten van Brabant moet zijn, neem ik, zoals de meeste automobilisten de A2. Vroeger ging je dan vlak voor de afslag Culemborg onder een soort viaduct door met een paar schuiven er onder. Ik had me al eens afgevraagd wat het was, maar na de verbreding van de A2 was het verdwenen.
Wel was er aan de rechterkant van de weg een meertje ontstaan en waren er een paar bunkers zichtbaar. En omdat ik altijd op zoek ben naar leuke locaties om foto's voor Jetje's dag en andere publicaties te nemen, ben ik er eens gaan kijken.
En wat we dan vinden is een in twee delen gezaagde bunker met een pad er door heen, dat overgaat in een soort steiger die het meer in loopt. Langs die steiger staan een aantal palen en het geheel is te bereiken, vanaf een gemeen stijl en glad trapje van de dijk af. Even voorzichtig naar beneden dus.
Die
dijk is de zogenaamde diefdijk en deze had twee doelen. Het eerste doel
was om te voorkomen dat de gehele Betuwe onder kon lopen in het geval
van een dijkdoorbraak. Het tweede doel had te maken met de
landsverdediging.
Nederland heeft natuurlijk altijd een soort haat/liefde verhouding met het water gehad. We reisden er vroeger de wereld mee over, alsof we als land iets te betekenen hadden in de wereld. En we gebruikten het water om het land te verdedigen. Dat deden we met kunstige vestingwerken om een groot aantal steden, maar ook door grote stukken land onder water te zetten. De Hollandse waterlinie was heel bekend.
In vroeger tijden was het nog heel effectief ook. Een leger kon er met hun zware materiaal, meestal getrokken door paarden, onmogelijk doorheen trekken. De paar wegen die overgebleven en niet ondergelopen waren, konden gemakkelijk verdedigd worden. In die tijd was de waterlinie een technisch wonder en een soort van superwapen voor de staten van Holland. De zogenaamde Vesting Holland lag veilig achter de watervlaktes van de Hollandse Waterlinie.
De diefdijk bij Culemborg was een deel van die Waterlinie en de doorgezaagde bunker is een soort van monument om de herinnering warm te houden. En als we goed kijken, dan zien we er aan de buitenkant op staan dat de bunker in 1940 is gebouwd. Relatief recent dus.
Want omdat Nederland altijd veilig achter het water was geweest, ging men er ook bij de voorbereiding van de verdediging in de jaren vlak voor de tweede wereldoorlog ook van uit, dat het nu ook nog wel zou werken. Maar de moderne vijand kwam niet meer met paarden die zwaar geschut moesten trekken. Die moderne vijand vloog over de waterlinie heen en dropte complete legers midden in de Vesting Holland. De altijd zo betrouwbare waterlinie was daarmee volkomen waardeloos geworden.
De palen
langs de steiger geven de hoogte aan die het water bereikte als de
waterlinie in bedrijf was. Men sprak dan van de inundatie. Best nog wel
hoog dus. Nu is het een paradijs voor meeuwen, eenden, reigers en
aalscholvers, die de steiger van een bijna ondoordringbare laag vogelpoep
hebben voorzien. Nou ja, die dieren zijn niet wijzer en weten niets van
het belangrijke doel dat deze omgeving had.
Nou ja, het is allemaal weer een klein beetje schoner geworden na mijn bezoek.
Quote van de dag
Een perfect moment met een blik in de toekomst?
Hoewel de bomen nog volop groen waren, staken ze nu gitzwart en scherp afgetekend af tegen de oranje lucht, die nog even de recente zonsondergang herdacht. Ik was in Harderwijk, zo maar na sluitingstijd even een wandelingetje makend in de omgeving van de sfeervolle Vischmarkt, waar ik mijn kleine galerie had.
De zomerwarmte was in de dikke muren, opgebouwd met lompe stenen van de oude stadsmuren rond de Vischpoort getrokken. Het voelde daardoor als je langs die muur liep, nog vaag warm aan. Boven het meer torenden de tientallen windturbines, met lampjes die knipperden als een vreemd soort feestverlichting, alsof de windmolens iets te vieren hadden.
De typische toeristenwinkels aan de buitenkant van de Vischpoort waren hun handel aan het opbergen. Ook hier wilde men duidelijk na een lange dag op huis aan. Een vage geur van frituurvet en gebakken vis hing nog duidelijk in de lucht.
Uiteraard was een stel luidruchtige meeuwen nog aan het rondscharrelen om te kijken, of er iemand een stukje vis op de grond had laten vallen. Was een van de vogels zo gelukkig om een vondst te doen, dan wisten de anderen de gelukkige snel te vinden en draaide het altijd uit op een grote grijs-witte bol van vechtende en krijsende vogels, waarbij de veren in het rond vlogen. Meeuwen gingen niet altijd even prettig met elkaar om. Op dat punt leken ze soms wel eens menselijke trekken te hebben.
Ik liep terug onder de eeuwenoude poort door, terug het plein op. Op het plein gaven een groot aantal bomen een schuilplaats aan de honderdduizenden, zo geen miljoenen, muggen die voortgekomen waren uit het water van de Harderwijkse haven.
Kleine, supersnelle vleermuizen scheerden onder de bomen door, waarbij ze uit moesten kijken om niet te botsen met hun concurrenten, de vele zwaluwen die eveneens werden aangetrokken door de trillende muggenkolonies. De eeuwenoude woningen keken onder leiding van de Vischpoort uit over het plein.
Toen ik onder de poort vandaan kwam, werd het oog direct getrokken naar de galerie op de hoek van het plein. Door de typische jugendstilramen waren een aantal fel gekleurde abstracte schilderijen zichtbaar, onder een zee van licht. De afmetingen met de bijna lichtgevende kleuren zorgden ervoor, dat de kleuren op de schilderstukken zelf een vorm van licht leken te geven. Het was bijna een betoverend gezicht dat een intens soort rust en vrede gaf.
En op dat moment overviel me een gevoel van een soort intense tevredenheid. Beter dan dit zou het niet gaan worden. En ik moest dit gevoel ooit met andere mensen gaan delen. Dat uitdragen van de mogelijkheden van de moderne en abstracte kunst deed ik al met de galerie, maar er moest meer mogelijk zijn. Grote groepen mensen moesten deelgenoot gemaakt worden van deze ervaring. Dit was een gevoel dat je iedereen gunde.
Het zou ooit gaan gebeuren, dat wist ik op dat moment wel zeker.
"Mamma, ik verveel me zo...."
Iedereen met kleine kinderen kent deze zin van een kind, vaak zittend tussen een enorme berg speelgoed. We associëren verveling dus van jongs af aan als iets dat ons op bepaalde tijden overkomt en het is kennelijk niet iets positiefs.
Het is dan ook niet zo vreemd dat het verschijnsel "verveling" al sinds de Romeinen bestudeerd wordt. Juist omdat het als iets slechts wordt ervaren en iedereen dus verveling wil vermijden. De vraag is of verveling inderdaad zo slecht is, zoals we gaan zien. Maar het lijkt door de Covid-pandemie wel actueel geworden. Als je er echt last van hebt en je daar ook nog eens aan gaat lopen ergeren, dan kan verveling op den duur leiden tot depressies of erger.
Verveling komt uit ons brein. De grijze massa tussen onze oren, die een behoorlijk eigen leven leidt en waar we vaak bitter weinig vat op hebben. Verveling is een signaal van onze hersenen, dat hetgeen je aan het doen bent niet belangrijk voor je is. Wat je doet houdt je aandacht namelijk niet vast en je brein wil alle kanten tegelijk op, zonder dat het echt een keuze voor iets maakt. Denk aan de kleuter die zich verveelt middenin een kamer vol speelgoed.
Verveling is wat dat betreft te vergelijken met pijn. Verveling voelt niet prettig. We ervaren het beslist als negatief, maar het is wel een manier om ergere schade te voorkomen. Niet fysiek, zoals bij pijn, maar geestelijke schade. Want verveling komt meestal voort uit het feit, dat je niet echt iets om handen hebt dat je aandacht volledig vast weet te houden. Je bent of niet echt doelgericht bezig, of er is iets mis met je aandacht vasthouden of je motivatie. Allemaal punten om toch eens even kritisch naar te kijken. De vraag "ben ik wel goed bezig" mag je toch wel eens overdenken, als je je te vaak aan het vervelen bent.
Een belangrijke voorwaarde om verveling te voorkomen, is het hebben van een duidelijk doel in je leven. En dan moet het wel iets zijn, dat je leven echt betekenis geeft. Je moet een doel hebben dat je echt de moeite van het nastreven waard vindt. Dat doel moet je aandacht vasthouden. Lukt dat niet, dan ga je je vervelen.
Een verveeld persoon wil dolgraag iets doen. Maar hij weet niet wat. Ook al liggen er duizend dingen die gedaan moeten worden, een verveeld persoon zal er niets uit gaan kiezen. Het aantal beschikbare mogelijkheden is daarbij niet echt relevant. Er zit alleen geen verband in en ze ondersteunen geen motiverende doelstelling.
Toch is verveling zeker geen verkeerd iets en al helemaal niet als we er bewust voor kiezen. Velen kiezen bewust voor een uurtje verveling per dag. Alleen al om andere, soms veel betere ideeën ook eens een kans te geven om naar boven te komen. Dat betekent, dat verveling ons met die heel nieuwe ideeën en suggesties ook een stuk creatiever kan maken. Belangrijk is dan wel, dat die vorm van niets doen, of vervelen een bewuste keuze van ons is. Dan blijven de negatieve aspecten en gevoelens vanzelf wel achterwege. Dan is verveling iets positiefs geworden. En die conclusie geeft ons dan ook direct de aanpak om vervelende verveling te lijf te gaan.
Het zit diep bij veel mensen dat verveling niet moet en niet mag. Dus zodra er even niets te doen is, bij de bushalte of in de wachtkamer bijvoorbeeld, komt de smartphone uit de zak om de tijd te vullen. Er moet iets gebeuren. Gewoon even wachten en niets doen, dat is niet de bedoeling. En eigenlijk is dat niet goed.
Belangrijk is om de negatieve versie van verveling te accepteren en je er niet over op te winden. Dat maakt de negatieve ervaring alleen maar sterker. Zie het als een ideale mogelijkheid om eens een tijdje goed en diep na te denken. En dan kan een negatieve ervaring met vervelen wel eens heel snel omslaan in een positieve ervaring, die we niet graag hadden willen missen. Verveling bestaat en kan af en toe toeslaan. Omarm het dan en zie het als een geweldige kans.
Colofon
Jetje's dag verschijnt in principe elke werkdag. Deze publicatie wordt uitgegeven door Henriëtte Sibie samen met Team Jetje, een ondersteunend team met een wisselend aantal medewerkers.
Bijdragen
Mocht je ook eens een bijdrage aan Jetje's dag willen leveren, dan is dat altijd mogelijk. Er zijn geen kosten aan verbonden, maar er is ook geen sprake van een vergoeding. Het geeft wel een leuke exposure want het weblog wordt goed gelezen. Een verwijzing naar je eigen website of weblog is altijd toegestaan. Affiliatelinks zijn niet toegestaan.
Bij belangstelling of vragen
kun je altijd contact opnemen en dan kijken we graag samen met jou wat
er mogelijk is. En dat is best veel.
Jetje's dag is op vele manieren te bereiken:
Alle foto's uit Jetje's dag staan op Pinterest
Kleinere berichten, foto's, kunstwerken etc. staan hier
Zoekt u een begrip uit de kunst? Een kunstenaar? Een kunststroming? Klik hier
Interessante 'doorstart'. Goede tekst en dito foto's.
BeantwoordenVerwijderen