De vogel Phoenix herrees uit het vuur,
Jetje's dag herrijst uit het betonstof.
Beton...Je kunt het hakken met een kangohamer, te lijf gaan met een slijptol, je kunt er gaten in boren, je kunt er hele grote gaten in slijpen, je kunt het afbikken, je kunt beton mooi opboenen met roterende staalborstels...Al deze acties hebben iets gemeenschappelijks: Ze maken allemaal een enorme stofzooi! Heel fijn stof, dat door de kleinste kiertjes gaat en overal in en op gaat zitten. Jullie kennen het wel.
Ik ben er eindelijk weer. En ik ben er weer helemaal klaar voor. Een renovatie, zoals ik met mijn appartement deze zomer heb gehad, is dan ook vooral een strijd tegen de herrie en het stof. Ach, iedereen die erbij betrokken was, deed zijn best. Geen verkeerd woord er over. Maar als je smetvrees hebt (ik gelukkig niet), dan heb je een hele slechte tijd bij een dergelijke verbouwing.
Maar goed, het ergste is voorbij. Klaar is het allemaal nog lang niet, maar dat is vooral buiten. En binnen is het wel opgeknapt en langzaamaan weer ingericht en bewoonbaar. En dus is de tijd aangebroken om Jetje's dag weer op te gaan pakken. In principe ga ik verder waar we samen per 30 april gebleven zijn. Het tijdelijk stilleggen van een blog of een periodiek heeft natuurlijk altijd een risico in zich dat je volgers kwijt raakt, maar dat moest ik even nemen. Het was overmacht.
Ik heb er
geen spijt van en ga er vanuit dat mijn snel groeiende schare aan trouwe
lezers mij wel weer snel terug zal weten te vinden. Ik ga er in elk
geval samen met Team Jetje dat mij terzijde staat iets van maken. Als nu
ook alle covid-perikelen nog eens achter ons gelaten kunnen worden, dan
staat niets een krachtige aanpak van mijn ondernemende plannen meer in
de weg.
 |
Station Zoetermeer en Mandelabrug uit mijn foto-archief (gemaakt in 2016)
|
Ik zie deze doorstart van Jetje's dag daarom als het begin van een soort nieuwe reis. Ik heb het eindpunt van de reis wel ongeveer in mijn hoofd, evenals de tussenstations, die ik aan wil gaan doen. Maar het kan ook anders lopen. En om het feit van soms anders lopende reizen te benadrukken, begin ik deze nieuwe serie van Jetje's dag met een verhaal, dat zich afspeelt in Zoetermeer, bij de Mandelabrug en het station.
Onder de quote is "Goodbye Zoetermeer", vrij naar Billy Joël.
Quote van de dag
Goodbye Zoetermeer
Nog één keer keek Jetje om bij de ingang van het station. Maar naar wat eigenlijk? Ze wist het zelf niet. Naar het verleden? Naar een relatie met iemand die haar volledig claimde en geen enkele ruimte meer liet? Die ochtend had ze haar besluit genomen. Het kon zo wel. Ze zou laten zien, dat ze haar eigen weg uit kon stippelen. Jetje had niemand nodig om haar te vertellen wat ze moest doen. En dus had ze wat kleding en andere persoonlijke spullen bij elkaar gegrepen en in wat tassen gepropt. En nu was het tijd voor de eerste stap in het onbekende, de roltrap op naar de trein.
Maar ja, het nemen van een drastische stap is één ding, om er daarna mee door te gaan is iets anders. Jetje had het er duidelijk moeilijk mee. Ze liet niet alleen een lastige relatie achter, maar ook een deel van haar leven. En dat is dan wel een heel ander verhaal. Ze voelde een rare mengeling van opluchting en afscheid te moeten nemen van al het bekende. Beide emoties vochten om voorrang.
Jetje liet het allemaal nog even op haar inwerken. Het ging nu allemaal wel heel erg snel en als ze eenmaal op de trein gestapt zou zijn, werd het allemaal steeds definitiever. Leunend tegen een steun, nam ze voor zichzelf alles nog eens door. Er zaten misschien best veel nadelen aan deze stap, maar er zaten waarschijnlijk zeker ook wel voordelen aan. Jetje vond dat ze zich maar op de voordelen moest gaan richten. En zich verder volledig positief richten op de toekomst. Daar moest het tenslotte toch vandaan komen. Dus ze raapte al haar tassen en tasjes weer van de grond en liep richting de lift naar het perron.
"Mot je dat zien met haar hoge hakken en der netkousen" klonk het plotseling achter haar en een paar opgeschoten jongens stonden van een afstand lachend en rare gebaren makend, naar haar te kijken. Jetje keek verbaasd achterom.
Nu was Jetje niet direct op haar mondje gevallen en ze wist heel goed dat bij dit soort "heren" de aanval vaak de beste verdediging was. Dus liet Jetje ze met een handgebaar maar weten, dat ze welkom waren voor een goed gesprek.
Het had nog niet direct effect. De heren bleven wat verbaasd staan kijken. Wat ze ook voor een reactie verwacht hadden, het was beslist niet deze. Ze kwamen een paar stappen dichter bij de lift, duidelijk niet goed wetend wat ze hier nu mee aan moesten. Jetje keek nog eens. Nu wat meer onderzoekend. De onzekerheid bij de heren
nam snel toe, dat zag ze wel. De heren nog maar iets dichterbij laten komen....
Genoeg. Tot hier en niet verder. Als door een wesp gestoken bleven beide heren staan. Nu wisten ze helemaal niet meer wat ze denken moesten. Wat was dit voor een vreemde vrouw, die kennelijk een soort spelletje met ze aan het spelen was? Zij hoorde onder de indruk van hen te zijn en niet omgekeerd. Ze deden onzeker en geschrokken een paar stappen achteruit.
Jetje had ze nu waar ze hen hebben wilde. En ze maakte haar favoriete gebaar naar onzekere mannen! En met succes. Ze wisten niet hoe snel ze er vandoor moesten gaan! Jetje lachte in zichzelf. Mannen waren van die voorspelbare wezens en als je anders deed dan ze van je verwachtten, dan kon je ze laten doen wat je wilde. Haar trieste bui leek er al wat door te gaan zakken. Ze was weer eens bevestigd dat ze zelf de baas was over haar eigen gevoelens. En dat was een fijn gevoel. Jetje drukte opgewekt op de liftknop en de lift zakte zachtjes zoevend naar het perron. Waar de trein net stond.
Jetje riep naar de net instappende conducteur en holde er zonder al haar tassen nog een paar stappen achteraan, maar ze was al te laat. De trein vertrok zonder haar...Het werd weer wachten geblazen.
Ze voelde de vrolijkheid van zojuist even wegzakken. Ze greep alles weer bij elkaar en maakte zich weer klaar om alles weer mee te gaan sjouwen. Nee, het idee weer met alles te moeten gaan lopen op haar hoge hakken trok zeker niet aan.
Somber ging ze weer op de trap zitten. De verzameling tassen slordig om zich heen gedrapeerd. De vrolijkheid om de twee heren van zojuist, zakte snel weer weg en de twijfel leek weer even toe te gaan slaan.
Jetje dacht na over de situatie. Het domme feit dat ze even door de "heren" opgehouden was en dat ze de trein gemist had, zag ze toch ergens als een slecht teken. Was ze wel goed bezig? Was het goed dat ze naar een onbekende bestemming onderweg was? Of moest het toch anders? De twijfel begon duidelijk weer toe te slaan.
Sterker nog, de twijfel dreigde om te gaan slaan in een sombere bui. Jetje kreeg alle vervelende gevoelens weer terug van het moment dat ze net het station was binnen gegaan. Maar dat wilde ze ook niet. Ze moest zich hiertegen verzetten en op de trap blijven zitten was ook geen oplossing.
Ze stond weer op. Jetje bedacht dat zij nog steeds het initiatief had. Zij bepaalde wanneer ze weg ging en waar naar toe. Niemand anders. En haar doel was niet deze trap. Ze ging weer naar beneden, naar het perron. Eens kijken wat daar nog te vinden was, al wachtend op de volgende trein.
Ze zocht haar plekje op het perron weer op. De volgende trein liet nog wel even op zich wachten. Maar plots werd haar aandacht getrokken door nog iemand die daar stond. Het leek op het eerste gezicht wel een aantrekkelijke man. Hij had een ingewikkelde, zware fotocamera om zijn nek hangen. Het zou dus wel een fotograaf zijn. Jetje bekeek hem nog eens goed.
En wat doe je dan bij een man die je zojuist goed bekeken heb? En die er ook nog aantrekkelijk uit ziet? Dan ga je natuurlijk proberen zijn aandacht te trekken, bedacht Jetje. En zo gezegd, zo gedaan. Eerst maar eens een aantal typisch vrouwelijke aandachttrekkers en verleidingstrucjes in de strijd gooien. Dat werkt bij haar meestal wel.
Bijvoorbeeld door met een soort van zwaaibeweging aan je haar te trekken. "Zwaait ze nu naar me of denk ik dat maar?" denkt de man met de camera aan de andere kant dan. Hij weet het niet zeker. Hij doet dus ook maar niets, maar glimlacht wel vrolijk terug. En kijk, dan is het eerste ijs al een beetje aan het breken.
En omdat Jetje deze reactie wel verwacht had, kent ze ook het volgende gebaar. De hand een beetje naar achteren en dan lief terug glimlachen. Dat breekt het ijs weer een klein beetje verder.
En dan de definitieve aandachttrekker. "Bedoel je mij?" wil dit gebaar zeggen? Waarbij dan ook direct wordt aangegeven dat Jetje best wel open staat voor een kennismaking.
Helaas reageert de man met de camera nog niet direct. Misschien is er nog een duidelijker gebaar nodig? Misschien werkt het door hem gewoon maar even met een gebaar en een extra glimlach naar je toe te halen? Het is te proberen, nietwaar?
Zou het echt een fotograaf zijn? Dan wordt het misschien tijd om wat meer in de strijd te gooien. Misschien is deze fotograaf niet echt in een lange regenjas geïnteresseerd, maar dan zijn er natuurlijk nog wel meer verleidelijke trucjes.
Kijk, Kijk. Daar komt hij al aan. Geen fotograaf die dit kan weerstaan. Jetje en de fotograaf stellen zich voor en er volgt een geanimeerd gesprek. De trein verdwijnt al snel naar de achtergrond, want de fotograaf blijkt met de auto te zijn, zo blijkt uit het gesprek. Ze besluiten met die auto een leuke plek te gaan zoeken om te gaan fotograferen. En of dat gelukt is? Dat gaan we hier op dit blog later nog wel op in.
Maar de voortekenen zijn goed als we de afscheidsfoto bekijken, waarmee Jetje samen met de man met de camera het station verlaat. Op een andere manier dan Jetje vanochtend verwachtte, maar dit lijkt een veel betere en een veelbelovende oplossing te zijn. Ook voor de toekomst.
Fotografie Marcel van der Looij in Zoetermeer
Morgen gaan we naar een heel andere omgeving. Een omgeving waar de geschiedenis nog in de lucht hangt en we gaan eens kijken wat we daar van terug kunnen vinden. Heel veel meeuwenpoep in elk geval. Dat wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten