2 september 2021. Kokosnotendag
Vandaag is het kokosnotendag. Weten jullie, ik heb nog nooit kokosnoten in huis gehad. Hoe kokos smaakt weet ik eigenlijk niet. Ik ken het alleen uit snoep, bounty's en dergelijke. Ik heb dus iets zoets voor ogen. Maar goed, op kokosnotendag moeten we er met Jetje's dag natuurlijk wel aandacht aan besteden.
En dus naar de supermarkt en een paar van de keiharde, harige dingen gehaald. Best grappig, want waar zit de ingang? Hoe maak je ze schoon? Gelukkig hebben we het alwetende Google.
 |
| Zo, dus dit is nu zo'n kokosnoot? Voelt vreemd harig aan... |
Laat ik mijn aankoop eerst maar eens goed bekijken. Er zitten drie "oogjes" aan één van de punten, voor zover je bij een bol van punten kunt spreken, natuurlijk.
 |
| De ogen moeten wel eventjes beschermd worden... |
Volgens de kenners op internet is de handigste manier om via die oogjes het sap er uit te laten lopen. Nou, dat kan. Volgens Google moest dat heel voorzichtig met een scherp mes. Het klinkt allemaal niet best en wat veiligheidsmaatregelen lijken niet echt overbodig te zijn. Tijd voor een veiligheidsbril en geschikte veiligheidskleding. Met kokosnoten kun je niet voorzichtig genoeg zijn, dat is mij inmiddels wel duidelijk geworden.
 |
| Even wat beschermende kleding aandoen... |
Nou, zoals Spongebob Squarepants altijd zegt: "Ik ben er klaar voor, ik ben er klaar voor".
 |
| Hier kan weinig meer mis gaan... |
Werken met scherpe messen is natuurlijk vragen om problemen. Daar heb je als je nog met de nasleep van een verbouwing zit natuurlijk wel betere spullen voor in de buurt. Gaten maken doe je niet met een mes. Gaten maken doe je met een boor. En dan liefst een elektrische schroefboormachine! En inderdaad, dat gaat perfect. Maar waar ik verwacht had dat dit een flinke plons vocht op zou leveren, draaide dat op een teleurstelling uit. Meer dan een scheutje kleverig vocht kwam er niet uit. Het had een smaak die niet echt thuis te brengen was. Eigenlijk smaakte het gewoon nergens naar. Maar goed, het vocht was er uit en het was tijd om de noot open te maken.
 |
| Even het vocht er uit halen... |
En weer komen ze bij Google met dat mes aanzetten. En dan mag je niet de scherpe kant van het mes gebruiken, maar moet je de botte achterkant van het lemmet gebruiken. Wat een onzin. We hebben hier een houtachtig ding en hout ga je met een zaag te lijf. Gelukkig is er ook nog een houtzaag in de buurt ook. En kijk, die gaat er doorheen als een heet mes door een pakje boter, zoals het gezegde luidt.
 |
| Goed gereedschap is het halve werk |
Even voorzichtig rondom doorzagen en kijk, daar hebben we het gezochte witte vruchtvlees. Het ziet er wel goed uit. Blijft de vraag hoe het smaakt.
 |
| We zijn er bijna... |
Nou, één ding is wel duidelijk. Die zoete smaak die ik met kokos associeer, komt uit suiker. Heel veel suiker waarschijnlijk, want net als het vocht smaakt dit vruchtvlees ook nergens naar. Je voelt bij het kauwen van het vruchtvlees het typische kokosgevoel. Licht knapperig en zo. Maar de smaak doet in geen enkel opzicht aan kokos denken. Nou ja, in elk geval kan ik nu ook over kokosnoten meepraten.
 |
| Kijk, daar doen we het allemaal voor |
Of ik ze zo één, twee, drie in mijn keuken zal gaan gebruiken is de grote vraag. Ik ben eigenlijk bang dat dit niet heel snel zal zijn, of ik moet een recept voor iets anders hebben waar het deel van uitmaakt.
Quote van de dag
Goodbye Zoetermeer (deel II)
Jetje zat nu in de auto bij iemand die ze een uur geleden nog nooit gezien had. Haar hoofd liep om. Allerlei gedachten raasden door haar hoofd. Het was leuk. Het was spannend, maar wat was ze nu eigenlijk aan het doen? Het kostte heel veel moeite om de gedachten bij het gesprek te houden. De man met de camera praatte honderduit. Ze kreeg een steeds beter gevoel bij deze man, die inderdaad fotograaf bleek te zijn. Jetje kreeg steeds meer vertrouwen in hem.
Hij had in Jetje direct een fotomodel gezien, vertelde hij. En hij zou gaan bewijzen, dat hij het bij het rechte eind had. Volgens hem moest je het in zo'n geval direct uitproberen. En niet gaan wachten tot iemand zich weer ging bedenken. Jetje had nooit enig idee gehad om fotomodel te worden. Het klonk leuk. Maar was het dat ook? Ze wist het niet. Afijn, zoveel kon er niet gebeuren en de fotograaf bleek een vriendelijk, begripvol en geduldig persoon te zijn. Ze liet het maar op zich afkomen, zoals ze dat deze hele bizarre dag al gedaan had.
Na een uurtje rijden namen ze even pauze. Ze kwamen aan op de parkeerplaats van een natuurgebied, waar de fotograaf volgens hem wel vaker werkte. Het leek een prima punt om eens een paar proeffoto's te maken. Het was er niet zo druk, dus ze konden relaxed werken.
Ze stapten uit de auto en Jetje stond wat nadenkend midden op het pad. Jetje was nooit fotomodel geweest en stond er wat onwennig bij. Want waar moest ze nu mee beginnen?
De fotograaf pakte inmiddels wat spullen en zette zijn camera op een statief. "We gaan gewoon beginnen", sprak hij. "Kijk, neem deze boom, ga er eens achter staan en kijk er om heen. Niets bijzonders doen, niet je hoofd in je nek leggen en omhoog kijken, zoals veel modellen denken te moeten doen. Gewoon lekker jezelf zijn. Dat is goed genoeg". Jetje deed wat de fotograaf vroeg en keek eens om de boom heen.
Het voelde allemaal nog wat onwennig, maar Jetje had wel het idee dat ze dit wel zou kunnen. Ze probeerde inderdaad gewoon zichzelf te zijn. Maar dat was eigenlijk raar. Ze was jarenlang gewend geweest zich aan een ander aan te passen. En dan was jezelf zijn eigenlijk best een omschakeling. Ze moest het eigenlijk weer leren. Een soort eigen identiteit opnieuw ontwikkelen. Je zou het ook een soort reis kunnen noemen, maar dan op weg naar jezelf.
Ze keek eens aan de andere kant om de boom heen. "Probeer nu eens wat mimiek in je gezicht te brengen, zonder dat nu direct te overdrijven" zei de fotograaf. Jetje paste haar gezicht een paar keer aan en liet de fotograaf daar nog een paar foto's van maken.
"Hoe voelt het model zijn?" Vroeg de fotogaaf. Jetje bedacht dat het inderdaad wel goed voelde. Heel goed eigenlijk. Het voelde alsof ze dit al jaren deed. Alsof ze nooit iets anders gedaan had. Best vreemd eigenlijk, maar het was ook wel een fijn gevoel. Misschien had ze hier wel een onvermoed talent voor. Wie weet?
Jetje stapte weer achter de boom vandaan en ging er wat meer naast staan. Ze probeerde nu steeds meer zichzelf te zijn en niet meer zo te poseren. Ach, alles was natuurlijk een kwestie van oefenen en regelmatig doen. Zoals dat voor veel geldt.
Want poseren was eigenlijk een rol spelen, vertelde de fotograaf. En veel mensen zagen dat verschil helemaal niet. Die denken dat als iemand een rol speelt, dat ze dan de persoon zelf zien. Dat rollenspel was juist ontzettend belangrijk, omdat je allerlei personen uit moet kunnen beelden. Je moet de rol dan voor je kunnen zien en je er helemaal in kunnen verplaatsen. Je zou het een soort acteren kunnen noemen. En ook een model moest leren om die rol dan weer goed los te kunnen laten. Het was als het leven van meerdere levens tegelijk. Best uitdagend, als je het goed wilde doen. Jetje begon intussen een beetje met haar kleding te spelen. Een goed teken.
Jetje snapte wel zo ongeveer wat de fotograaf bedoelde en nam leunend tegen de boom weer een andere houding aan. Dit was iemand die wist wat hij deed. Dat begreep ze inmiddels wel. Ze voelde zich ook helemaal goed en vertrouwd bij deze man.
Ze had ook wel het gevoel dat het nu of nooit was, als ze iets van modelwerk wilde gaan doen. Een dergelijke kans op privéles zou ze niet direct opnieuw krijgen. Daar was ze zich goed van bewust. Jetje begon zich steeds vrijer en minder geremd te voelen. En dat was lang geleden dat ze die gevoelens gekend had. En in een plotselinge opwelling trok ze het bovendeel van haar lingerie omlaag.
De fotograaf keek eerst wat verbaasd van deze plotseling actie, maar werd direct heel enthousiast. "Je leert je snel ontspannen en lekker vrij voelen" zei hij. En hij nam nog een foto van Jetje die inmiddels tegen een boom aan was gaan leunen. Ze vond het een vreemd gevoel, zo'n boomschors tegen je blote rug. Waarom voelde dit toch alsof ze het al jaren deed? Best gek eigenlijk, als je er goed over nadacht.
Jetje kroop weer achter dezelfde boom. En ging er weer omheen kijken, zoals ze al eerder gedaan had. Ze had inmiddels bijna iets met die boom. Nou ja, er bestaan toch mensen die met bomen praten? zo bedacht ze, terwijl ze zich verder tegen de schors aan drukte.
Die boom was een belangrijk keerpunt geweest, besefte ze langzaam maar zeker. Die boom had haar als het ware geholpen om haar eerste stappen als model te zetten en zichzelf bijna te overwinnen. Het voelde bijna alsof ze die boom een kus moest geven. En ach, waarom ook niet? En ze voegde in een plotselinge impuls de daad bij het woord. De fotograaf legde het rustig allemaal vast.
"Veel mensen snappen niet, dat het voor een model gewoon bij het werk hoort om zich te laten zien" zei de fotograaf. Jetje begreep dat wel. Zelf had ze dat idee vroeger ook wel gehad. Maar ze begreep wel ongeveer wat de fotograaf bedoelde. Het was ergens ook wel logisch. "Mensen die niet beter weten zoeken er van alles achter."
Je moest er duidelijk iets van weten om er een oordeel over te kunnen hebben. Dat was Jetje inmiddels wel duidelijk geworden. Je bent als model natuurlijk best wel kwetsbaar als je je letterlijk bloot geeft. En een goed vertrouwen in de fotograaf is daarom enorm belangrijk. Maar dat zat bij deze fotograaf duidelijk wel goed. Hij ging nog even door op het rollenspel en alle vooroordelen rond het vak van model.
"Maar wat die mensen er achter zoeken, is natuurlijk helemaal niet zo. Het is onbekendheid en ook dat is een rol die je moet spelen", sprak hij. "En ook hier is het heel belangrijk, dat je altijd jezelf moet zijn. Voelt er iets niet goed? Dan moet je het vooral niet doen. Ga als model altijd op je eigen gevoel af. Dat gevoel is het belangrijkste instrument dat je als model hebt. Ga altijd op dat gevoel af, al weet je misschien zelf niet eens waarom. Het is puur een onderbuikgevoel" Jetje snapte het. Ze voelde zich inmiddels lekker ontspannen en wilde dat ook graag op de foto's uit laten komen.
"Kun je even daar op die boom gaan liggen" vroeg de fotograaf? Natuurlijk kon dat. Ze trok al haar kleding weer op de juiste plek en strekte zich uit op de kale stam. Nou, daar lag ze dan...De camera klikte weer een paar keer. Er waren al aardig wat foto's gemaakt, zo gek weg.
Jetje rekte zich uit en ging er nog wat meer ontspannen bij liggen. En dat kon gemakkelijk. Ze was ook helemaal ontspannen en ze voelde zich perfect zichzelf. Deze fotograaf had haar helemaal op haar gemak gesteld en het voelde alsof ze elkaar al jaren kenden in plaats van een paar uur. Ze was de fotograaf heel dankbaar. Je hoorde wel eens dat fotosessies heel therapeutisch gebruikt konden worden. En dat was iets waar Jetje zich nu wel iets bij voor kon stellen.
Ze waren hier in het bos voor het moment wel zo'n beetje klaar. Jetje bleef nog even rustig op de boom liggen om alle prikkels en indrukken te verwerken. Deze dag was wel heel anders verlopen, dan ze zich vanochtend vroeg voorgenomen had, maar ze had vandaag wel bijzondere ervaringen opgedaan. Het motiveerde zeker om er mee door te gaan. Ze zag zichzelf nog met al haar tassen en tasjes op de roltrappen van de Mandelabrug staan. Onwetend van wat haar vandaag allemaal te wachten stond. Ach, misschien maar goed ook. Maar het besluit om weg van huis te gaan, was toch wel heel goed geweest. Ze had er geen spijt van. Ze zag wel hoe het af ging lopen. Vaak kon je de dingen toch helemaal niet voorspellen en liet je alles maar lekker op je afkomen. Soms moest je wel eens een risico nemen en het avontuur gewoon aan gaan.
De dag had in elk geval een wel heel vreemde wending genomen door de toevallige ontmoeting. Was dit wel toevallig? Bestond er wel zo iets als toeval? Jetje wist het niet, maar opvallend en bijzonder was het wel.
De fotograaf had inmiddels al zijn apparatuur ingepakt en legde alles in de kofferbak. "Kom je?" riep hij. Jetje knikte, trok alle kleding weer recht en stapte in. Zou dit een nieuwe start worden? Had ze dan toch nog onverwachte talenten, waar ze zich helemaal nog niet van bewust was? Deze reis werd in meerdere opzichten een ontdekkingstocht. Al was het maar, dat ze vandaag heel veel over zichzelf te weten was gekomen.
Was deze reis ook het begin van een ander bestaan, waar ze misschien als model nog leuke dingen zou kunnen doen? Had het zo moeten zijn? Jetje wist het niet. Maar als vandaag maatgevend was geweest, dan kon het allemaal nog erg leuk gaan worden. En ze keek dan ook met spanning uit naar wat er allemaal nog op haar pad zou gaan komen.
De foto's in het bos zijn van Marcel van der Looy uit Zoetermeer. Alle rechten voorbehouden.
Waar Jetje zich bij haar shoot terecht afvraagt of alles in het leven wel toeval is, morgen gaan we daar eens verder naar kijken. Behalve dat het de dag van de seksuele gezondheid is, zijn er tenslotte meer zaken die de aandacht vragen. Morgen duiken we ook in de vreemde wereld van de synchroniciteit. Ofwel de leer van de voorspelbare wonderen.
Colofon
Jetje's dag verschijnt in principe elke werkdag. Deze publicatie wordt uitgegeven door Henriëtte Sibie samen met Team Jetje, een ondersteunend team met een wisselend aantal medewerkers.
Bijdragen
Mocht je ook eens een bijdrage aan Jetje's dag willen leveren, dan is dat altijd mogelijk. Er zijn geen kosten aan verbonden, maar er is ook geen sprake van een vergoeding. Het geeft wel een leuke exposure want het weblog wordt goed gelezen. Een verwijzing naar je eigen website of weblog is altijd toegestaan. Affiliatelinks zijn niet toegestaan.
Bij belangstelling of vragen
kun je altijd contact opnemen en dan kijken we graag samen met jou wat
er mogelijk is. En dat is best veel.
Jetje's dag is op vele manieren te bereiken:
Alle foto's uit Jetje's dag staan op Pinterest
Kleinere berichten, foto's, kunstwerken etc. staan hier
Zoekt u een begrip uit de kunst? Een kunstenaar? Een kunststroming? Klik hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten