10 februari. Parapludag
Mijn verhouding met mijn paraplu
Vandaag is het wereld paraplu dag. Weer eens iets anders dan de
dag van het zelfvertrouwen en de
safer internet day van de voorgaande dagen. Zoals veel mensen heb ik een haat-liefde verhouding met paraplu’s. Natuurlijk is een paraplu heel handig bij slecht weer. Mits het weer natuurlijk weer niet té slecht is. Want met flink wat wind laat ook de paraplu het direct afweten. Er mogen dan allerlei vernuftige ontwerpen voor de paraplu zijn gemaakt in de loop der tijden, uiteindelijk gaat elke paraplu bij te veel wind voor de bijl. Nou ja, als je de paraplu tenminste zo lang bezit dat hij de tijd heeft om kapot te gaan. Want als er één ideaal object is om ergens onbedoeld achter te laten, dan is het de paraplu wel. Vraag het maar aan de afdeling verloren voorwerpen van een openbaar vervoer organisatie. Die grossieren er in.
Iemand moet toch ooit de paraplu uitgevonden hebben
Toch moet er ooit eens iemand op het idee gekomen zijn van een opvouwbaar scherm op een stokje met een handvat er aan, nietwaar? Die een bescherming tegen slecht weer moest geven en die gemakkelijk mee te nemen was. En die iemand was ene Samuel Fox. Fox was een Britse metaalbewerker, die de paraplu in de huidige opzet ontwierp in 1852. Een flinke tijd geleden dus al weer,
De eisen aan een paraplu zijn tegenstrijdig
Een paraplu moet aan een aantal rare tegenstrijdige eisen voldoen. Een paraplu moet natuurlijk allereerst de regen goed tegenhouden. Dat spreekt vanzelf. Maar hij moet goed zo goed mogelijk windbestendig zijn. Een paraplu moet sterk zijn, maar ook licht van gewicht en als het even kan heel opvouwbaar zodat hij in een tas mee te nemen is.
En dat is natuurlijk een lijstje eisen en wensen, dat slecht samen gaat. Het doek van de plu is meestal vrij dun materiaal, dat van een waterafstotende coating is voorzien. Soms wordt er ook gebruik gemaakt van doorzichtig plastic. Volgens sommige mensen gaat het geheel dan op een kwal lijken maar dat is hun persoonlijke mening.
Varianten in het ontwerp
Hoe groter de paraplu, hoe beter deze tegen de regen beschermt. En hoe slechter hij op hetzelfde moment bij harde wind te hanteren is. Ook hierbij is er dus weer sprake van tegenstrijdige eisen. Er bestaan tegenwoordig speciale asymmetrische regenschermen, die beter windbestendig zouden moeten zijn. Ook is er een dubbel laags variant, waar wind doorheen kan blazen. Of de asymmetrische versie werkt is mij niet bekend. Wel heb ik ervaring met de paraplu met dubbele laag. En om heel eerlijk te zijn: dat helpt eigenlijk niets. Het is vermoedelijk meer een marketingverhaal dan iets praktisch.
Het zwakste punt
Het zwakke punt wordt meestal gevormd door de lichte u-vormige baleinen. Deze zijn van een licht soort metaal gemaakt, maar hebben ondanks de in theorie sterke u-vorm toch de neiging om te knikken, waardoor de paraplu om kan slaan naar de verkeerde kant. En dat gebeurt heel snel. Kijk maar na een flinke storm, hoeveel paraplu’s geen droevig einde in een prullenbak gevonden hebben.
Tijd voor een eerbetoon aan het regenscherm
Misschien heb je moeite genoeg om je paraplu in bedwang te houden. Maar sta er anders eens bij stil wat een geweldige uitvinding Samuel Fox eigenlijk gedaan heeft. En dat een eerbetoon in de vorm van de wereld parapludag eigenlijk best op zijn plaats is.
Annie Voordewind
In Lisse vinden we al een eerbetoon aan de paraplu, hoewel die paraplu zo te zien wel flink wat te lijden heeft gehad. We hebben het dan over het beeld "Annie Voordewind", of zoals het officieel heet "windkracht 8". Het is gemaakt door Frans en Truus van der Veld uit Lisse en staat in winkelcentrum Blokhuis sinds 1986.
|
De paraplu van Annie heeft kennelijk al flink van de wind te lijden gehad.
|
Leven in een onzekere periode
Mensen zijn niet gemaakt voor onzekerheid
Voor veel mensen is het heel lastig, om hun leven goed uit te stippelen in een onzekere periode. Ze dreigen zelf meegesleurd te worden in die onzekerheid. En het grote gevaar bestaat, dat emotionele beslissingen de rationele besluitvorming gaan vervangen. Met alle negatieve gevolgen op termijn van dien.
Corona zorgt voor veel onzekerheid
Zeker de coronaperiode helpt daar niet aan mee. Niemand weet inmiddels meer, waar hij of zij nu eigenlijk aan toe is. De overheid ziet kennelijk geen kans om een stabiel en consistent beleid te ontwikkelen en het huidige beleid is buiten een kleine bubbel in Den Haag eigenlijk voor niemand echt meer te volgen. De onlogica en tegenstrijdigheden zijn gewoon te groot geworden. Een onzekere bevolking is het resultaat. Van ambitie, ondernemerschap en strijdlust lijkt vaak nauwelijks meer sprake te zijn.
Hoe kunnen we toch iets doen?
Maar goed, als inwoner van Nederland kun je daar helemaal niets aan doen. Ja, eens in de vier jaar mag je stemmen. Dan gebeurt er verder niet veel meer met je stem en gaat de Haagse bubbel door, met waar men al mee bezig was.
Over al die onzekerheid kun je heel boos worden als je er gevoelig voor bent.
Of je kunt het allemaal gelaten over je heen laten komen.
Beide oplossingen bevredigen eigenlijk ook niet echt. Maar wat zou dan wel een goede aanpak zijn op het moment, dat je plannen wilt maken, bijvoorbeeld voor een eigen bedrijf? Of voor een belangrijke privé beslissing?
We gaan hier even uit van vier mogelijke alternatieve aanpakken:
1. Steeds mee proberen te gaan met alle veranderingen;
2. Gewoon maar niets doen, tot we alles weer zeker weten;
3. Doorgaan en doen alsof de veranderingen in wereld er niet zijn;
4. Waarnemen wat er in de wereld gebeurt en een eigen plan volgen.
1. Steeds mee proberen te gaan met alle veranderingen
Heb je al hoge bloeddruk? Nee? Dan gaat dat beslist wel komen, als je voor deze mogelijkheid kiest. Het effect, van het bij proberen te houden van al de onvoorspelbare wijzigingen, is vaak dat je met de ene verandering bezig bent en de volgende er al weer aan komt. Om de eerste wijziging dan weer volledig of gedeeltelijk ongedaan te maken. Je steekt veel energie en tijd in bezigheden, die binnen korte tijd al weer waardeloos en zinloos zijn geworden. Dat geeft geen prettig gevoel.
Dat is niet alleen zeer inefficiënt, maar het is ook uitermate frustrerend. Laten we wel zijn. We hebben in ons leven niet onbeperkt tijd voor handen. Tijd is een uitermate kostbaar goedje. Weg is weg. Het is niet terug te draaien, in te halen, of bij te kopen. Dus het verdoen van die kostbare tijd aan de steeds veranderende grillen van anderen, is voor ons gevoel een vervelend en zinloos gebeuren. Dat onvermijdelijk tot frustraties met al hun bijbehorende lichamelijke klachten zal gaan leiden. Dit is dus geen bruikbare oplossing, hoewel het toch wel de weg is die veel mensen inslaan. En dat is dan vooral de groep mensen die altijd andere mensen nodig hebben om aan hen te vertellen wat ze moeten doen. Een groep mensen, die geen eigen plan trekt en geen eigen initiatief neemt.
2. Gewoon maar niets doen, tot we alles weer zeker weten
Het zal niet voor iedereen en altijd onder alle omstandigheden mogelijk zijn om te doen, maar niets doen kan een optie zijn. Met de benen op tafel naar de televisie kijken is een weinig inspannende bezigheid. Je wordt er niet moe van en het geeft geen stress. En iemand die de mogelijkheden heeft en zich een dergelijke houding kan permitteren, kan er veel plezier aan beleven. Maar dat lukt niet iedereen.
Een groot probleem bij deze passieve aanpak is wel, dat je geen flauw idee hebt, hoe lang deze situatie voort kan blijven duren. En dat kan best een flinke periode worden. Zie bijvoorbeeld de eerder genoemde coronatijd, die op het moment van schrijven van dit stuk (feb 21) al bijna een jaar duurt en waarvan het einde absoluut nog niet in zicht is. We mogen nog vele zijstraten verwachten, die de overheid in zal slaan in de hoop daar de ultieme oplossing te vinden.
Deze aanpak werkt dus alleen, als er van geen enkel doel en geen enkele ambitie sprake is.
3. Doorgaan en doen alsof de veranderingen in wereld er niet zijn.
Stel, we hebben allerlei plannen. We hebben één of meer doelen gesteld en willen er alles aan doen om die doelen straks te halen. Maar we worden afgeleid door alle wijzigingen en soms zelfs wijzigingen op wijzigingen. Dat leidt tot onrust en mogelijk een gebrek aan zelfvertrouwen en motivatie. We krijgen een gevoel, dat er ergens wel eens iets aan de hand kan zijn, dat we zelf totaal niet in de hand hebben. We kunnen wel door blijven gaan aan onze projecten, maar met een grote mate van onzekerheid. En dat is lastig en moeilijk. Niet iedereen zal dat volhouden.
4. Waarnemen wat er in de wereld gebeurt en een eigen plan volgen
Bij deze aanpak beginnen we met het stellen van een doel, het bepalen van de weg naar dat doel en het maken van alle plannen. Maar in tegenstelling tot de aanpak van punt 3, kijken we nu wel om ons heen. Maar we verdiepen ons er niet meer in dan nodig. We pikken zoveel mogelijk kale feiten op uit bronnen, die we zelf als redelijk betrouwbaar inschatten. Het blijft wel altijd bij inschatten, want wie nu echt betrouwbaar is of niet, dat weet je tegenwoordig nooit meer. Meningen, opinies en ander geleuter van de zogenaamde talkshows leggen we volledig naast ons neer. Bedenk dat een televisieprogramma leeft van kijkcijfers en een krant of website van lezers. En kijkers en lezers lok je nu eenmaal hebt beste met radicale, bizarre en ronduit absurde denkbeelden. Denkbeelden die bedoeld zijn om aandacht te trekken en niet meer dan dat. Die denkbeelden negeren we volledig. Het is gewoon zonde van onze tijd. We beperken ons tot waarnemen van wat er gebeurt en hangen daar verder geen eigen mening aan. Laat staan dat we ons zelf toestaan dat het ons emotioneel zou raken.
Uit die betrouwbare bronnen, kunnen regelmatig zaken komen die ons project zouden kunnen raken. Dus we filteren er alles uit, wat voor jou en je plannen van belang kan zijn. Om die zaken vervolgens als op te lossen (indien noodzakelijk) randvoorwaarden meenemen in de uitvoering.
Belangrijk is natuurlijk wel, dat we zelf zo goed mogelijk ons eigen doel formuleren en de weg er naar toe zo goed mogelijk inschatten. Bij een onzekere omgeving komen we helaas niet veel verder dan dat. Het blijven voorlopig inschattingen. Cijfermateriaal en andere harde feiten, zul je in een onzekere omgeving nu eenmaal niet veel vinden. En er komen echt nog wel wat onvoorziene zaken aan, die toch even aandacht nodig hebben.
Kleine dingen kunnen vaak wel even tussendoor. Grotere dingen, (of veel kleine dingen, die op hetzelfde moment komen,) kunnen consequenties hebben op de planning en bijvoorbeeld tot verschuivingen in de prioriteit leiden. Het is natuurlijk helemaal aan ons wat we daarmee doen. Zit er ruimte in onze planning? Dan kan er nog wel wat bij. Zitten we aan de top van wat we verwerken kunnen? Dan is het aan te raden om zoveel mogelijk te laten liggen, om het later nog een keer in te plannen, als we er wel tijd voor hebben.
Het effect van deze vierde aanpak
Het resultaat van deze laatste aanpak is, dat we een normale projectplanning hebben en houden om ons doel te bereiken. Daarbij hebben en houden we zelf de regie. Wij bepalen zelf wat er moet gebeuren. En niet één of andere bobo op de televisie die het ook niet weet.
We zullen een aantal extra rondvoorwaarden krijgen waar we naar kijken moeten. Het is bij de meeste van die randvoorwaarden maar de vraag of we er direct op reageren moeten, of dat dit nog wel even kan wachten. Misschien kan het zelfs wel zo lang wachten, dat het helemaal niet meer hoeft. Dat komt in een chaotische omgeving gewoon heel veel voor.
Gaat er in deze vierde variant dan toch iets grandioos verkeerd, dan weten we in elk geval wie we daar de schuld van moeten geven, namelijk onszelf.
Maar in veel gevallen, zal het toch de meest werkbare en productieve aanpak blijken te zijn.
Update 10 februari 2022
We zijn exact een jaar verder. Een jaar na het schrijven van bovenstaande uiteenzetting. En als we naar de buitenwereld kijken, bijvoorbeeld naar de overheid, dan zien we dat we helemaal niets zijn opgeschoten. Er is vrijwel niets echt verandert en wat er verandert is staat bij grote bevolkingsgroepen ter discussie.
De enige echte verandering is de spontane mutatie van het coronavirus die de o-micron variant wordt genoemd. En die er voor gezorgd heeft dat de heftigheid van de pandemie drastisch afgenomen lijkt te zijn. Toch lijken delen van de overheid en hun adviseurs wel verslaafd aan crisissen en aandacht te zijn. Ze zijn niet van de televisie af te slaan waar ze als ouderwetse dominees hun hel en verdoemenis uitroepen over een bange wereld.
We hebben voor team Jetje gekozen voor de vierde oplossing hierboven maar in een dergelijke wereld vraagt het een flink uithoudingsvermogen om te opereren. Gelukkig hebben we dat wel.
Morgen
Morgen is het 112 dag. Het bekende alarmnummer waar we de hulpdiensten mee alarmeren. Echt iets dan je nooit nodig hoopt te hebben, maar dat heb je ook niet helemaal in de hand.
Colofon
Jetje's dag verschijnt in principe elke werkdag. Deze publicatie wordt uitgegeven door Henriëtte Sibie samen met Team Jetje, het team dat haar ondersteunt. Het team bestaat uit een wisselend aantal medewerkers. Team Jetje is inmiddels ook in te zetten voor ander schrijf- en fotografiewerk, waar bijvoorbeeld een regionale krant al gebruik van maakt. Voorwaarde is wel dat je in de kunst of de fotografie bezig bent.
Bijdragen
Mocht je ook eens een bijdrage aan Jetje's dag willen leveren, dan is dat altijd mogelijk. Er zijn geen kosten aan plaatsing verbonden, maar er is ook geen sprake van een vergoeding. Het geeft jouw werk wel een leuke exposure. Want dit weblog wordt goed gelezen. Een verwijzing naar je eigen website, weblog, Facebookpagina en vergelijkbaar is altijd toegestaan maar liever geen affiliate links.
Bij belangstelling of vragen kun je altijd contact met me opnemen en dan kijk ik graag samen met jou wat er mogelijk is. En dat is wat mij betreft best veel.
Jetje's dag is op vele manieren te bereiken:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten