23 juni 2025. | Nr. 393 |
Het is weer toplessdag!

Jetje aan het woord

Goedemorgen allemaal op deze mooie dag vol mogelijkheden en nieuwe kansen

Ik ben er weer!! Even lekker er tussenuit geweest en inmiddels weer helemaal aanwezig. Druk bezig alweer. Bijvoorbeeld als beheerder van een facebookgroep met rond de zestien en een half duizend leden. Met dat aantal is daar is best wel iets aan te doen. En dan nog de opbouw van wat andere zakelijke zaken. Afijn, ik houd jullie er wel van op de hoogte. We beginnen meteen maar met een geladen onderwerp. Een onderwerp dat we in allerlei vormen en varianten kennen, namelijk de borsten van de vrouw. Vanwege de viering van Toplessdag is daar wel het een en ander over te zeggen.

Jullie Jetje

Samenvatting van vandaag

		1. De viering van Toplessdag onder toezicht van social media;
		2. Is onzekerheid echt zo slecht?
		3. Wel eens in Vreeswijk geweest? Het is de moeite waard om er eens te gaan kijken.

Wat is het idee achter een Toplessdag?

Afgelopen week was het Toplessdag. De dag wordt jaarlijks georganis ceerd ter ondersteuning van het recht van vrouwen om zich in het openbaar topless te begeven op grond van gendergelijkheid. Daar zit iets in. Hoewel, je in het openbaar mogen begeven is nog iets heel anders dan daar een foto van maken en die op Facebook zetten. Die wordt verwijderd en Zuck deelt streng maar rechtvaardig een boete uit. Het is net zo'n BOA wat dat betreft.

Toch krijg je wel eens de indruk dat het vooral het westen is dat zo moeilijk doet. Hoe zat dat in de geschiedenis? En hoe daar in andere culturen naar wordt gekeken zou uit de andropologie moeten blijken. Eens wat rondgrazen op het internet leert wel wat feiten. Laat ik ze eens op een rijtje zetten:

Blote borsten in prehistorische culturen

In prehistorische kunst en archeologie komen we talloze voorbeelden tegen van vrouwen met prominente borsten. Denk bijvoorbeeld aan de beroemde Venus van Willendorf (ca. 28.000–25.000 v.Chr.). Deze beeldjes stonden vooral symbool voor vruchtbaarheid, moederschap en overvloed. In veel vroege samenlevingen werden blote borsten in het geheel niet als iets seksueels gezien. Heel anders dan de hedendaagse westerse samenlevingen. Maar de borsten werden juist gezien als de bron van leven en een symbool van voeding.

Borsten in antieke samenlevingen

In het Oude Egypte en Mesopotamië droegen vrouwen soms kleding waarbij de borsten zichtbaar waren, vooral in rituele of religieuze contexten. Priesteressen of godinnenbeelden werden juist vaak afgebeeld met ontblote borsten als symbool van hun vruchtbaarheid en uitstraling van vrouwelijkheid.

Ook in de Griekse en Romeinse kunst werden borsten regelmatig zichtbaar weergegeven in sculpturen, fresco’s en mozaïeken. Vooral godinnen als Aphrodite of Venus werden vaak afgebeeld in een staat van gedeeltelijke of volledige ontblooting. Het benadrukte hun schoonheid en stond symbool voor liefde.

Afrikaanse en inheemse culturen

In veel Afrikaanse, Oceanische en Zuid-Amerikaanse stammen was en is het ontbloten van borsten geen teken van seksualiteit. Het is gewoon normaal. Het geeft een soort praktisch gemak. Vooral in warme klimaten was bedekking van het bovenlijf niet gebruikelijk en voor de temperatuur al helemaal niet noodzakelijk.

Voorbeelden zijn de Himba-vrouwen (Namibië) die traditionele kleding dragen waarbij de borsten onbedekt blijven. Hun borsten worden vaak versierd met sieraden en beschilderd met okerpasta. Vrouwen van inheemse stammen aan de Amazone zoeken bescherming tegen insecten, maar dat is niet primair gericht op het bedekken van het bovenlichaam.

Antropologen benadrukken dan ook dat de seksuele lading van borsten vrijwel volledig cultureel bepaald is en zeer sterk verschilt per samenleving.

Middeleeuwen en Renaissance in Europa

Tijdens de Middeleeuwen raakte het bedekken van het vrouwenlichaam steeds gebruikelijker in Europa onder invloed van het oprukkende christendom. Ontblote borsten kwamen vrijwel alleen nog voor in religieuze kunst, bijvoorbeeld in de afbeelding van de heilige Agatha of de zogenoemde Maria Lactans (de zogende Maria).

Met de Renaissance keerde het klassieke schoonheidsideaal weer terug in de kunst en werd naaktheid, inclusief borsten, weer een symbool van schoonheid en idealisering.

19e en 20e Eeuw: Van Victoriaanse preutsheid tot bevrijding

In het Victoriaanse tijdperk was zedigheid zeer belangrijk. Het was dus niet vreemd dat borsten zorgvuldig werden bedekt. Pas in de 20e eeuw kwam hierin verandering. De vrouwenbewegingen van de jaren ’60 en ’70 pleitten voor lichamelijke autonomie, inclusief het recht voor vrouwen om zelf te bepalen hoe ze zich kleden. Topless protesten, zoals die van de beweging Femen, gebruikten ontblote borsten bewust als een politiek statement.

Antropologische perspectieven

Antropologen benadrukken als gezegd dat wat in de westerse wereld als "naakt" of "bloot" wordt gezien, volledig afhankelijk is van de culturele context. Waar in het westen borsten vaak seksueel geladen zijn, zijn ze in veel andere samenlevingen juist puur functioneel of ritueel belangrijk.

De antropoloog Desmond Morris beschreef in zijn werk: "De naakte aap" uit 1967 dat menselijke borsten mogelijk geëvolueerd zijn als een visueel signaal van seksuele rijpheid. En hoe daarmee wordt omgegaan verschilt per cultuur.

Hedendaagse discussies

Vandaag de dag zijn ontblote borsten nog steeds onderwerp van discussie, variërend van het recht op borstvoeding in het openbaar tot campagnes als #FreeTheNipple, die pleiten voor gelijke behandeling van mannelijke en vrouwelijke borsten in bijvoorbeeld sociale media-regels. Ook het preutse gedrag van bijvoorbeeld Amerikaanse Techbedrijven als Meta (Facebook, Instagram, WhatsApp) en Alphabet (Google) is vele wat ruimer denkenden een doorn in het oog.

Samenvatting:

De geschiedenis en antropologie tonen aan dat het tonen van borsten door vrouwen beslist geen universeel teken van seksualiteit of zedeloosheid is. Het is puur een culturele constructie. Wat in de ene samenleving volkomen normaal is, kan in een andere als ongepast worden gezien. Door dit bredere perspectief te kennen, kunnen moderne discussies over vrouwenlichamen wat genuanceerder worden gevoerd.

Lang leve de onzekerheid. Daar gebeurt namelijk de groei

Onzekerheid is een van de meest oncomfortabele, zeg maar gerust vervelende gevoelens die we kunnen ervaren. We houden als mens nu eenmaal van vormen van controle, structuur en vooral zekerheid. Het idee dat we niet goed weten wat er gaat komen, kan beangstigend zijn. Toch is het juist in de onzekerheid waar de grootste groei plaatsvindt. Onzekerheid biedt het brein een ruimte waarin we aangespoord worden om verder te groeien, nieuwe vaardigheden te ontwikkelen en onze grenzen te verleggen. Al was dat allemaal alleen maar om toch weer meer zekerheid te gaan krijgen.

Wanneer we leren om onzekerheid te accepteren of zelfs te omarmen, openen we de deur naar persoonlijke en professionele groei.

De kracht van onzekerheid

Onzekerheid dwingt ons om buiten onze comfortzone te stappen. Wanneer we geen vastomlijnde antwoorden hebben en de toekomst onduidelijk is, zijn we gedwongen om nieuwe benaderingen te proberen. In deze situatie ontstaan mogelijkheden voor zelfontdekking en ontwikkeling. Terwijl we proberen onze weg te vinden in dit onbekende terrein, leren we niet alleen nieuwe dingen over de wereld om ons heen, maar ook over onszelf.

Wanneer alles voorspelbaar is, is er weinig ruimte voor vernieuwing. Waarom zou je? We blijven gewoon lekker hangen in gewoonten en vertrouwde patronen, wat onze groei belemmert. Onzekerheid daarentegen breekt deze patronen en dwingt ons om flexibel en creatief te denken. Het stelt ons in staat om ons aan te passen, nieuwe oplossingen te vinden en te ontdekken waar onze ware kracht ligt.

Onzekerheid als katalysator voor verandering

Veel van de veranderingen die we doormaken, zowel persoonlijk als professioneel, ontstaan vanuit een bepaalde onzekerheid. Denk aan het begin van een nieuwe baan, het starten van een eigen bedrijf of zelfs het aangaan van een nieuwe relatie. Al deze situaties zijn vol onzekerheid. We weten niet zeker hoe het zal verlopen. Het kan onduidelijk zijn wat er zal gaan gebeuren. Maar juist door deze onwetendheid leren we nieuwe vaardigheden, maken we fouten, verbeteren we onszelf en ontwikkelen we een groter gevoel van zelfvertrouwen.

Onzekerheid stelt ons ook in staat om onze angsten onder ogen te zien. Het dwingt ons om risico's te nemen en keuzes te maken, zelfs als we niet alle antwoorden hebben. Deze moedige stappen, ook al lijken ze in het begin beangstigend, kunnen leiden tot waardevolle persoonlijke groei. Het is vaak juist wanneer we ons onzeker voelen en toch doorgaan, dat we onze grootste successen behalen.

De voordelen van het accepteren van onzekerheid

Als we onzekerheid leren omarmen en het bestaan ervan gaan accepteren, stellen we ons open voor een breed scala aan nieuwe voordelen. Ten eerste vergroten we onze veerkracht. Hoe meer we leren omgaan met onbekende situaties, hoe beter we worden in het hanteren van stress en het opvangen van tegenslag. We leren om flexibel te blijven en te vertrouwen op onze capaciteit om met nieuwe uitdagingen om te gaan.

Daarnaast stimuleert onzekerheid creativiteit. Wanneer we niet precies weten wat de uitkomst zal zijn, moeten we out-of-the-box denken om oplossingen te vinden. Dit kan ons helpen nieuwe manieren van werken te ontdekken, innovatieve ideeën te ontwikkelen en zelfs persoonlijke passies te vinden waarvan we niet wisten dat we ze hadden.

Conclusie

Hoewel onzekerheid vaak als iets negatiefs wordt gezien, is het eigenlijk een krachtig instrument voor groei. Onzekerheid dwingt ons om risico’s te nemen, buiten onze comfortzone te stappen en nieuwe dingen over onszelf te leren. Wanneer we de onzekerheid leren te omarmen, openen we de deur naar nieuwe mogelijkheden, zelfontwikkeling en succes. In plaats van te proberen alles te controleren, kunnen we het onbekende verwelkomen en de veranderingen die het met zich meebrengt als ongekende kansen voor persoonlijke groei beschouwen. Onzekerheid is dus niet iets om te vrezen, maar iets om te omarmen.

Zelfs als je dat de inspanning vraagt om dat omarmen te leren.

Luchtfietser

POSTCODE!

Uw luchtfietser fietst uiteraard het meeste als hij reizen moet, maar soms ontkom je niet aan de auto. Als dan de buitentemperatuur oploopt tot 35 graden, dan is het op de fiets in de koele hogere luchtlagen beter uit te houden dan in deze heteluchtoven op wielen. Maar goed, we waren met de familie luchtfietser op weg. Uit Maastricht, richting de randstad en we waren niet de enigen. Files. Files en nog eens files. Uiteindelijk naderden we na enkele uren puffend en dampend het bekende verkeersplein Oudenrijn.

Dus de flyover op, lekker op de linkerbaan de ziljoenen vrachtauto's inhalend. En dan een grote rook en stoomwolk en verder niets meer... Daar sta je dan met je zwijgende heilige koe. Midden op één van de drukste verkeerspleinen van Nederland. Op de linkerbaan. Met om je heen krioelend en duwend verkeer.

Bellen met de hulpdiensten dan maar. De ANWB komt het eerste bij je op. De app op de telefoon "ervaarde technische problemen. Probeer het later nog eens." Voor de meldkamer was het signaal kennelijk te zwak. Nadat je 4 of 5 keer iets ingetikt had voor het keuzemenu viel die ook weg. Dan maar 112 en die werkte gelukkig. De verkeerspolitie seinde direct Rijkswaterstaat in en die zette een paar kruizen op rood en damde de weg af met gele trucks dwars over de A2. En daar stonden we dan op een lege flyover. Maar wel met een zeer goed gevuld verkeersplein om ons heen. Stilstaande auto's zo ver als je kijken kon. Rijkswaterstaat bracht ons naar een parkeerplaats langs de A2. Keurig, snel, vriendelijk en efficiënt. Niets dan hulde voor deze mensen. De ANWB app deed het op de parkeerplaats tot mijn grote vreugde ook weer en een melding richting de Wegenwacht was snel gemaakt.

Exacte plaatsbepaling door de moderne GPS techniek

De plaatsbepaling was zo nauwkeurig dat zelfs de plek van de auto op de parkeerplaats te zien was. Nou ja, toch niet voor iedereen nauwkeurig genoeg. Want een paar minuten later belde iemand van de ANWB terug. Er waren meer gegevens nodig. En het belangrijkste daarbij was: "De Postcode" van de parkeerplaats. En maar volhouden. De moeizaam Nederlands sprekende dame aan de andere kant begreep mij niet en ik begreep haar niet. Het werd een boeiend stuk absurdistische dialoog waar Samuel Beckett wel iets mee gekund had. "Ik heb de plek al doorgegeven." "Ja, maar ik moet uw straatnaam en postcode hebben." "Van de A12?" "Ja. Anders kunnen we niets voor u doen". "Ik heb geen idee". "Iedere plek heeft in Nederland een postcode". "Nou, die heb ik hier niet". "Dan wordt het wel heel moeilijk om u te helpen." De telefoon piepte intussen en gaf een pop-up. De wegenwacht was onderweg. Mooi. Ik heb het gesprek maar beëindigd. Een kwartier later stond er een aardige leeftijdsgenoot wat verbrande kabels te vervangen en noodverbanden te leggen, zodat ik rustig aan rijdend thuis zou kunnen komen. Wat gelukt is. Ook hulde voor deze man.

De moraal van dit verhaal:

Het gigantische verschil tussen de "doeners" in dit land zoals de Wegenwacht, Verkeerspolitie en Rijkswaterstaat en de bureaucraten met hun "postcode" kon niet duidelijker zijn dan op dit moment. De "doeners" zagen de noodzaak van directe hulp. En handelden daar naar. De dame met het invulformulier achter de computer kwam niet verder dan: "De postcode MOET ingevuld worden." Anders kon er niets. Wat zou er gebeuren met de wereld als er geen postcodes waren?

Uw luchtfietser gaat de volgende keer toch weer op de fiets. Die koelt vanzelf en heeft niets dat in de fik kan vliegen. En postcodes hebben ze daar ver boven de wolken ook niet.

Vreeswijk in de provincie Utrecht

Vreeswijk was in de 14e eeuw min of meer de haven aan de Lek van de stad Utrecht. Om de binnenvaart te ondersteunen en overstromingen te voorkomen bouwde Utrecht in 1373 een houten sluis in de Vaartse Rijn.

In 1881 kwam het Merwedekanaal met de Koninginnensluis, Emmabrug en Wilhelminabrug, waardoor Vreeswijk uitgroeide tot nationaal binnenvaartknooppunt.

In 1938 volgden de Beatrixsluizen in het Lekkanaal. Het economisch vervoer verplaatste zich daarmee. Vreeswijk werd meer het domein van de pleziervaart.

Ook had Vreeswijk een militair doel. Het zogenaamde blokhuis Gildenborgh en het latere Fort Vreeswijk maakten deel uit van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Het dorp kent veel rijksmonumenten en de kern is aangewezen als beschermd dorpsgezicht.

Het is al met al een leuke plaats om eens rond te wandelen over de vele bruggetjes en sluizen die in en rond het dorp te vinden zijn.

Morgen weer wat meer gekleed. Het kan niet elke dag feest zijn, tenslotte.

Colofon

Jetje's dag verschijnt in principe elke werkdag. Deze publicatie wordt uitgegeven door Henriëtte Sibie samen met Team Jetje, het team dat haar ondersteunt. Het team bestaat uit een wisselend aantal medewerkers.

Team Jetje is inmiddels ook in te zetten voor ander schrijf- en fotografiewerk, waar bijvoorbeeld een regionale krant al gebruik van maakt.

Wil je een bijdrage leveren?

Mocht je ook eens een bijdrage aan Jetje's dag willen leveren, dan is dat altijd mogelijk. Er zijn geen kosten aan plaatsing verbonden, maar er is ook geen sprake van een vergoeding. Het geeft jouw werk wel een leuke exposure. Want dit weblog wordt goed gelezen. Een verwijzing naar je eigen website, weblog, Facebookpagina en vergelijkbaar is altijd toegestaan maar geen affiliate links.

Belangstelling of vragen?

Bij belangstelling of vragen kun je altijd contact met me opnemen en dan kijk ik graag samen met jou wat er mogelijk is. En dat is wat mij betreft best veel.